Yudaiaans Nieuwsblad

Het is een jaarlijkse traditie geworden: het Netlash-bSeen Online Trendrapport 2012.Internet-specialisten, 39 in totaal, vertellen wat zij als belangrijkste trends voor volgend jaar zien. Het resultaat is een patchwork van meningen. Ondergetekende liet zijn verbeeling ook aan het werk in het rapport, maar kan niet aansprakelijk worden gesteld als de voorspellingen niet uitkomen! download .

Ieder jaar voltrekt zich op menig communicatie-afdeling hetzelfde ritueel. Medewerkers huppelen als Stonehenge-druïden rond hun pc in de hoop dat een creatief idee uit hun pc zou opstijgen. In heel veel gevallen is het ritueel even nuttig als het zoeken naar de F13-toets op hun klavier. Geen idee hoe ze er in slagen maar het resultaat van hun (digitale) kerstkaart is vaak zo lelijk dat je hoopt bij ontvangst dat Kerstmis en Nieuwjaar het volgende jaar worden afgeschaft. Gelukkig zijn er sommige bedrijven die iets creatiefs uit hun klavier rammelen. Ik moet eerlijk bekkennen dat de kerstkaarten die wij vroeger verzonden bij Vlerick Leuven Gent Management School ook niet steeds door Maria en Jozef vanuit hun stal op handgeklap werden onthaald, maar daar is gelukkig verandering in gekomen. Het resultaat van onze huidige kerstkaartvideo  is nog niet 100% perfect maar ik ben ervan overtuig dat de trend naar meer creativiteit in 2012 duidelijk gezet is. Het was alvast heel leuk om te maken e

Wat zijn de drie ergste ongemakken waar u vaak mee geconfronteerd wordt. Voor mij is dat op de derde plaats in de wagen zitten en hard moeten niezen. Om de één of andere reden snok ik dan steeds aan mijn stuur wat mijn medeweggebruikers steevast belonen met een welgemikte middelvinger. Op de tweede plaats staat op de trein wachten in de vrieskoude en een vertraging van minstens twintig minuten voorgeschoteld krijgen. Op de eerste plaats staat krampen hebben in de file en nergens weg kunnen. Er lijkt dan stoom uit je oren te komen en je buik voelt aan als een gummiboot die langzaam wordt opgeblazen. De opluchting die je dan voelt als je een toiletpot bereikt evenaart volgens mij het verdienen van de nobelprijs. Helaas is dit gevoel niet voor iedereen weggelegd. Het is dan ook een terechte beslissing van het Rode Kruis en Studio Brussel om dit jaar met Music For Life aandacht te besteden aan het gebrek aan toiletten en de gevolgen van diarree in bepaalde landen. Het leuke aan de geldin

Wie dacht dat marketeers geen hart hebben is er aan voor de moeite. Gisteren werd op de Karel de Grote-Hogeschool immers het event 'Big Brains for Life' georganiseerd waarvan het inschrijvingsgeld (i.e. 250 euro) integraal naar Music for Life ging. Op dze training rond de digitale realiteit kwamen onder andere volgende sprekers opdraven: Clo Willaerts (Sanoma), Bart De Waele (Netlash), Steven Verbruggen (VVL BBDO, Elias Veris (InSites Consulting)en Jo Caudron (Dear Media). Op DMUpdate heb ik mijn 10 gedachtesprongen neergepend.

Aangezien het algemeen rookverbod  in België  dit jaar in voege trad, moest de mensheid op zoek naar een nieuwe hobby, bij voorkeur eentje dat even schadelijk was voor gezondheid en economie. In België hebben de we de mosterd gehaald bij onze vrienden uit het verre oosten. Het wordt Moslims immers bij de geboorte met de theelepel ingegeven dat roken en alcohol des duivels oorkussen is. Ze hebben er dit jaar dan ook een nieuwe hobby uitgevonden om de tijd op een nuttige en educatieve manier te doden: betogen en manifesteren. Time Magazine heeft dit innovatief tijdverdrijf zelfs op hun cover gezet als eerbeton. En ja, als het regent in Tripoli en Caïro, dan druppelt het in Brussel. De eerste signalen van deze nieuwe hobby werden afgelopen dagen waargenomen in Brussel waar Congolozen op straat kwamen om te betogen . Het werd een gezellige winter BBQ waarbij gebrek aan een mobiele BBQ-set hier en daar wagens werden gehanteerd. Innovatie van het hoogste niveau als je het mij vraagt. Ook on

Ik heb het al vaker gedacht dat God de Vader de mens schiep vanuit zijn luie hemelbed met zijn witte sportkousen aan. Hij moet hoogstwaarschijnlijk in het aangename gezelschap hebben vertoefd van zijn favoriete engeltjes Bloody Mary en Jack Daniels. Hoe slaag je er anders in om een product te scheppen dat vaak – en u hoeft zich heus niet persoonlijk geviseerd te voelen – met haken en ogen aan elkaar is geplakt. Ik doel daarbij heus niet op het uiterlijk, maar doorgaans op de innerlijke mens. Indien de intentie van de mensen zich als een doorschijnende visbokaal zou gedragen, we zouden al een stapje dichter zijn. De intenties zouden duidelijker en sneller aan de oppervlakte komen drijven. Helaas is de mens eerder een brandkast waarbij de ander de enige is die de cijfercombinatie kent. Deze brandkast ligt volgestapeld met gedragspatronen waar de mens niet altijd fier op mag zijn. Eentje die zich mijns inziens in 2011 sterk manifesteerde was de hypocrisie of anders geformuleerd: “Ik zie

Iedere jongen of een meisje heeft wel een idool waar hij of zij naar op kijkt. In mijn tijd - wat klink ik als een oude zak - waren dat 'The A-Team', 'Mission Impossible' en 'MacGyver', waarvan in 2013 naar verluidt een nieuwe speelfilm zal uitkomen. Onder het motto "Alles komt terug" kan ik Urbanus aan dit lijstje toevoegen. Hij was de komiek die via zijn films, sketches en strips mijn lachspieren met een paar centimeter terminaal heeft uitgerokken. Wie was ik om nee te zeggen tegen zijn optreden in het Sportpaleis? Urbanus maakte zijn opwachting op het podium met zijn bekende wortelhoed en een oranje kostuum met stippen. Het recept dat hij vervolgens voorschotelde was muziek afgewisseld met korte sketches en daar wrong voor mij wel het schoentje. Er ontbrak een echte rode draad door al zijn sketches en het leek bovendien of hij tien grappen moest vertellen om de zaal hoogstens drie keer echt aan het lachen te krijgen. Zijn ROL (Return on Laugh) was

Ik heb me al vaak afgevraagd of mijn lichaamsdelen jaloers zouden zijn op elkaar. Steken ze stiekem hun middelvinger op als ik het niet zie of halen ze hun neus op voor elkaars werk. Ik kan me inbeelden dat de navel en appendix toch al vaak gepest zijn geweest. Wat voor nut hebben die twee überhaupt? Ook mijn kroonjuwelen hebben eigenlijk geen benijdenswaardig bestaan. 's Morgens worden ze in een donkere stoffen kelder gestoken en mogen ze slechts een paar keer per dag naar buiten om een frisse neus op te halen. Nu ja, frisse neus? Kun je boven een urinoir hangen fris noemen? Een echt partylife kun je zoiets niet noemen. Ja, ik hoor het u al denken. Soms mogen ze toch de feestneus uithangen. Hebt u al eens met een plastic zak over uw hoofd een marathon gelopen. Ik denk het niet! Vandaar een warm pleidooi om de kroonjuwelen het stoffen paleis te gunnen dat ze verdienen. De zoektocht is niet zo eenvoudig. Ik heb al meerdere bouwmeesters de rug toegekeerd: Dim, Tommy, H&M, etc.

Ik dacht persoonlijk dat de moestuin met rare kwieten na programma’s als Man bijt Hond, Afrit 9 en Temptation Island volledig waren leeggeplukt, maar het kan blijkbaar steeds erger. Het Nederlandse format Oh oh Cherso bewees dit al vorig jaar bij onze noorderburen en zal dit volgend jaar met een Vlaamse versie wellicht ook hier nogmaals bewijzen. Jongemannen met hersenen zo groot als erwten en jongedames die geoogst werden in een barbiewinkel, lopen doelloos over het scherm te paraderen. Ondertussen kunnen de reality-tv liefhebbers hun honger stillen met Superfans. Een programma waarin mensen zonder schaamte Willy Sommers, Garry Haggar (of is het Harry Gagger) en consoorten aanbidden als halfgoden. In de middeleeuwen zou je voor minder op de brandstapel zijn beland. [lees mijn artikel verder op De Tijd ].

Onlangs had Queromedia een gesprek met ondergetekende over alles wat digitale marketeers aanbelangt. [ Lees het interview ]

Wie het in de Middeleeuwen wou maken als marketeer moest als orator het marktplein op om luidkeels de trommelvliezen te bestoken van toevallige voorbijgangers. Honderden jaren later hebben ze de orator vervangen door social media managers die de traditionele markten hebben ingeruild voor digitale fora. De jobs voor conversation en social media managers lijken de laatste tijd wel als paddestoelen uit de grond te schieten. Vlerick Leuven Gent Management School heeft echter al sinds vorig jaar een dergelijke marketeer in dienst. Met plezier draai ik collega Ilse Himschoot de duimschroeven aan voor een kort interview [lees verder op DMUpdate.be ]

Nadat God de vader op de eerste paar dagen man, vrouw, dier en andere futiliteiten uit zijn lange mouw had geschud, bedacht hij op de zevende dag de televisie. Het duurde echter nog duizenden jaren eer de mens elektriciteit had uitgevonden om het ding effectief aan de praat te krijgen. Eenmaal dat gebeurd was, stond de mensaap voor een nieuw dilemma: de elektrische visbak moest gevuld worden met programma’s. Hier wringt mijns inziens in Vlaanderen steeds meer en meer het schoentje de laatste tijd. Aangezien creativiteit en inspiratie bij momenten even zeldzaam zijn op de Vlaamse buis als konijnen die het geluid van een wortel kunnen imiteren, worden doorgaans programma’s op ons afgevuurd die smaken naar herkauwd konijnenvoer. [lees mijn artikel verder op De Tijd ].

Als ik u zou vragen naar uw favoriete standje dan is de kans vermoedelijk vrij groot dat u uw wenkbrauwen optrekt en stamelend excuseer door uw lippen perst. Als ik u bovendien het antwoord zelf geef, dan is de kans groot dat uw wenkbrauwen vervolgens uit schaamte weglopen. God ziet misschien alles, het internet ziet helaas nog meer, samen met miljoenen anderen. U dacht uw seksualiteit te hebben verstopt in een geheim doosje, maar dat blijkt bij nader inzien echter een immens strooivat te zijn. [lees mijn artikel verder op De Tijd ].

Het zal je maar overkomen om heel je leven in een kooi door te brengen. Geen gouden kooi, maar eentje met ijzeren staven en in plaats van een Perzisch tapijt een prikkend bedje van stro. Voor veel testdieren is dat hun toekomstbeeld. Het vormt ook het decor van 'Rise of the Planet of the Apes' [ Trailer ]. Ik kan me eigenlijk nog weinig herinneren van de originele 'Planet of the Apes' films die Hollywood op ons heeft afgevuurd, buiten de legendarische Vrijheidsbeeld-scène , ludiek overgedaan door The Simpsons . Het uitgangspunt van deze nieuwe apenfilm is de zoektocht naar het wondermiddel tegen Alzheimer. De proefkonijnen van dienst om dit middel te testen zijn - hoe kan u het toch zo goed raden - een stel apen. Het enige nadeel van dit wondermiddel is dat het de apen slimmer maakt. Vervang de apen door haaien en het stro door water en u krijgt direct het scenario van Deep Blue Sea . De paralellen zijn immers frapant: opgesloten dieren, de zoektocht naar het ultieme

Ik zal ongetwijfeld in de brandende hel belanden voor alle verwensingen die ik ooit geuit heb tegen wielertoeristen. De zon hoeft nog maar een glimp te tonen van haar gloedrode bilspleet en plotseling duiken de wielerterroristen in bosjes op. Fietspaden zijn daarbij doorgaans niet aan hen besteed. Met drie naast elkaar en met uitgestrekte tong naar de automobilisten palmen ze de weg in. Hun professionele spitsbroeders zijn doorgaans nog een graadje erger. Hele stukken wegdek worden volledig afgezet en opgeëist te ere van deze wielergoden. Gepensionneerden met bierbuik mogen daarbij met hun onafscheidelijk spiegelei-bordje tijdelijk agentje spelen. Om af te kicken van deze heersende wielersmurfen frustratie moest ik van mijn ingebeelde gedragstherapeute een drastische stap zetten: mezelf direct confronteren met mijn frustratie. De plaats van therapie werd de Eneco-tour te Genk. Toegegeven, de vip-kaarten die we gekregen hadden waren wel een kleine stimulans.

“Het is gebeurd” zou Erik van Looy zeggen. Deze ochtend was ik getuige van een fenomeen waar archeologen binnen duizend jaar nog over gaan spreken. Mijn trouwe Smart Forfour – beter bekend als de pimped Smart Fortwo – heeft de historische kaap van de 100.000 kilometer overschreden. Ik had nooit gedacht dat ik de historische verjaardag zou vieren van mijn plastieken boterhamdoos op vier wielen toen ik hem zes jaar geleden kocht. Hij was toen amper 1 jaar oud en had reeds 13.000 kilometer met het asfalt gespeeld. Het was liefde op het eerste zicht. Voor amper zevenduizend euro mocht ik hem meenemen en sindsdien is de liefde alleen maar gegroeid. Zoals menig andere auto heeft hij heel soms eens een hoest of niesbui, maar rare kuren heeft hij eigenlijk nog nooit gehad. Ok, dit jaar heeft hij een lekke band gehad, maar welke bejaarde heeft er soms geen last van winderigheid? Zo’n zaken moet je met de mantel der liefde afdekken. Vorige maand is hij zonder problemen en steekpenningen door d

Zoals heel veel andere kinderen, heb ik in mijn jeugdjaren heel veel leerstof geslikt. Ik voelde me soms een gans die een trechter in zijn bek kreeg gepropt om mijn hersens nutteloos vet te mesten. Tegenspartelen had geen zin en Gaia was in geen velden of wegen te bekennen. Aan het vakkenaanbod mag voor mijn part dan ook drastisch gesleuteld worden. Waarom hebben ze me nooit geleerd om een ei te bakken of een wasmachine aan de praat te krijgen? Het vak kaarten lezen en oriëntatie was misschien ook geen overbodige luxe geweest. Net zoals je een pyromaan geen lucifers mag geven of Roger Van Gheluwe geen plopsaland-abonnement in de handen mag stoppen, zo is het gevaarlijk om mij alleen te laten met mijn oriëntatiegevoel. Een goed getraind oriëntatiegevoel, het zou me alvast van pas zijn gekomen in mijn reis ( Côte Voîture ) en ook gisteren in het maïsdoolhof te Essen. Het avontuur begon alvast met een waarschuwingsbord dat zo bol stond van de fouten dat het angstzweet me nog meer begon

Waar zou de mensheid zijn zonder marketing? In de eerste plaats zou dit al betekenen dat ik op zoek zou moeten naar een echte job. Misschien dat ik een aangeboren talent heb voor kantklossen, maar voorlopig is mijn liefde voor het marketingvak nog net iets te groot. De hamvraag die me zo boeit is of marketing een meerwaarde biedt aan het hele economische marktgebeuren. In principe niet. Een wasmachine gaat heus niet witter wassen, een auto rijdt niet sneller of veiliger. Ook voor de ongefortuneerde dames onder ons is dit slecht nieuws. Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. Marketing maakt het product ook alleen maar duurder want mensen zoals ik zijn helaas geen liefdadigheidsinstellingen. Erger nog, consumenten worden zwaar in het zak gezet door de marketingboys. Het volgende artikel bewijst dit trouwens. Merken blijven even duur maar de verpakking slinkt of het recept wordt strategisch gewijzigd. Hetzelfde pak fruitsap geeft je een glas minder te drinke

Dag 1 : De sleurhuttenparade "Aux enfants de la patrie, le moment des Vacances est arrivé." Elk jaar lijkt er wel een automatische wekker in ons achterste af te gaan die de vakantiemicrobe uit zijn winterslaap doet ontwaken. Aangezien Nederlanders geen maaltijdcheques of vakantiegeld kennen, worden ze jaarlijks op bevel van koningin Beatrix uitbetaald in Goudakaas en sleurhutten (caravans). Op onze weg naar het Zuiden van Frankrijk werden we dan ook meermaals geconfronteerd met heuse sleurhuttenparades. Het enige wat eigenlijk ontbrak om deze Hollandse invasie naar het Zuiden van Frankrijk kracht bij te zetten waren Hollandse schlagers en bitterballen met een kwakje mosterd. Dit laatst vernoemde ingrediënt hadden we eventueel in Dijon kunnen gaan halen waar we de eerste nacht verbleven. De stad heeft echter evenveel inhoud als een uitgelepelde pot mosterd. Misschien zat onze zondagse arrivering er wel voor iets tussen waardoor de rolluiken van de winkeltjes keurig geslote

Dag 3 : Salade Nicoise "Merde" Dat was het eerste woord dat door mijn hoofd flitste toen ik de gordijnen van het hotel opende. De regen viel met bakken uit de lucht. Het leek alsof de Franse weergoden kilo's ajuinen zaten te pellen en hun tranen de vrije loop lieten gaan. Blijkbaar zijn ze zoveel waterpret niet gewoon aan de Côte d'Azur want de autorit naar Nice leek wel de langste autorit uit mijn geschiedenis. Wat volgens Google Maps amper dertig minuten zou mogen duren, nam meer dan twee uur in beslag. Misschien zat het absurd hoog aantal verkeerslichten daar ook wel voor iets tussen. Was het uiteindelijk de moeite? Buiten de winkels op de Rue Jean Médecin heeft Nice mijns inziens weinig te bieden op een regenachtige dag. Genieten van een salade Nicoise zegt u? Nee bedankt, mijn smaakpapillen krijgen epileptische stuiptrekkingen als ze in aanraking komen met tonijn. Ik kom nog wel eens terug als de zon schijnt! Dag 4 : Jetset op de Croisette Naar Cannes trek

Dag 5 : De geldschijtende ezeltjes van Monaco Aangezien ik dit jaar een huis aan het verbouwen ben, ben ik dringend op zoek naar de figuurlijke kip met de gouden eieren of een ezeltje dat geld schijt, bij voorkeur van een Monegaskisch ras. Wie graag Ferrari's en Bugati's telt komt alvast in Monaco aan zijn trekken.Voor het casino leken de dure bolides elkaar zodanig te verdringen dat een verroeste Fiat of Renault meer aandacht genoot. Alles is relatief. Geen idee of Albert en Charlene er hun dure slee hadden geparkeerd? Waar zaten die twee kibbelende tortelduifjes eigenlijk? Een zoektocht drong zich op! In het kasteel van de Grimaldi's hoorde ik alvast geen servies kletteren en in de kathedraal trof ik geen Albert in de biechtstoel aan."Charlene, wer bist du", scandeerde ik door de kraaknette straten van Monaco. Het enige antwoord dat ik kreeg was het geluid van drilboren en betonmolens. Monaco lijkt wel ten prooi te zijn gevallen aan een enorme expansiedrift.

Ok, ik beken! Mijn handen zijn voornamelijk gemaakt om de toplagen van een klavier te betokkelen. Toen ik ze gisteren kennis liet maken met meneer Hamer en mevrouw Beitel ontstond er een allergische reactie. Een grote dikke blein op mijn ringvinger en een kleiner exemplaar op mijn wijsvinger kwamen tevoorschijn. Ik heb ze zelfs een naam gegeven: Bart & Elio. Ik hoop in ieder geval dat die pijnlijke blaren zo snel mogelijk weer verdwijnen. Ik ben alvast heel blij met de vorderingen en het resultaat van de "Yudai Mansion". Ik weet nog dat ik vorig jaar rond deze tijd puin zat te ruimen en nu staat er op diezelfde plek een nieuw bouwwerk. De krotterige geur heeft plaats gemaakt voor de verse geur van beton. De enige beslissing die ik nog moet nemen is welk bootje ik aan mijn aanlegsteiger ga leggen in mijn achtertuin waar de Moervaart achterloopt. Op de Navy Days, die vorig weekend plaats vonden in Zeebrugge, zag ik alvast enkele pareltjes liggen. Ik vrees echter dat het w

Hoeveel keer heeft u uw rijexamen opnieuw moeten doen? Bij mij heeft het welgeteld drie pogingen gekost. De eerste keer was er een paaltje kamikazegewijs voor mijn auto gesprongen tijdens de befaamde maneuvers en de tweede keer had ik een oud vrouwtje voorrang verleend die van links kwam aangesnord met haar fiets. Ik vermoed dat de instructeur meer van het principe was “gas geven en ruitenwissers aan”. Het is vandaag exact tien jaar geleden dat ik de derde keer wel slaagde voor mijn rijexamen. En toegegeven, hoe langer je rijdt, hoe meer ervaring een mens opsnuift. Eén vaardigheid zal ik echter nooit ontwikkelen: oriëntatiegevoel. Waarschijnlijk was ik mijn schoenveters aan het binden op het moment dat God de vader het oriëntatiegevoel uitdeelde. Gelukkig werd op een mooie dag het navigatiesysteem ontdekt. Als ik ooit kinderen krijg dan zal ik ze beiden Tom als naam meegeven. “Tom Tom, komen eten!”, ik verlang er al naar om op die manier hulde te brengen aan het systeem dat al zo vaa

“There’s always room for some more”. Als het gaat om een lekker dessertje na een goed vullende maaltijd, dan zal dit in vele gevallen wel kloppen. Wanneer het gaat om een zoveelste nieuw social media-platform dan is er doorgaans van watertanden weinig sprake meer. Zo lanceerde Netlog een paar weken geleden nog het platform Ekko . Wegens tijdsgebrek heb ik de invite zelfs nog steeds niet geactiveerd. Vorige week werd Google + dan weer gelanceerd, waarmee Google het vuur aan de schenen wil leggen van Facebook. Alvast enkele gedachtesprongen: 1. Het eerste wat me opviel bij aanmelding was dat Google + naast man en vrouw ook nog oog heeft voor andere geslachten . Diversiteit is altijd leuk 2. Minder leuk is dat Google + verbinding maakt met Picasa . Per vergissing heeft ondergetekende een aantal albums verwijderd en bijgevolgd zijn een groot aantal Blogger-foto’s van de aardbol verdwenen. 3. Google + werkt met “kringen” waar je mensen in kan steken die al dan niet bepaalde delen van

Het verzenden van een goede nieuwsbrief kun je het best vergelijken met het bakken van lekkere pannenkoeken. Het enige wat je moet doen is de eieren, melk en bloem vervangen door verse content, een onderwerpregel die doet watertanden en een CSS-code die het geheel een vaste structuur geeft. De bakpan mag je vervangen door een goede e-mailtool. Het technische gedeelte van een nieuwsbrief wordt echter vaak verwaarloosd, waardoor spammekoeken ontstaan die regelrecht in de vuilnisbak verdwijnen.Enkele zaken waar je op kunt letten: 1. Soms ziet de inbox van de ontvanger er uit als een waar overwinningsslagveld: “Win een iPad”, “Win een droomvakantie”, “Win een boekenbon”. Veel ontvangers willen graag enkel een lege inbox winnen. Indien ontvangers met een ongeduldige vinger op de unsubscribe link klikken, kun je enerzijds vragen om de frequentie van verzending aan te passen. In sommige – voornamelijk Amerikaanse - nieuwsbrieven zie je anderzijds ook steeds vaker pauzemogelijkheden waarbij

Het moet een saaie dag geweest zijn in de oertijd toen op een bepaald moment een wannabe Picasso een stuk houtskool oppakte en op het behangpapier van de grot begon te kladden. Sommigen zullen met een neanderthalerbakkes vol bewondering en kwijl hebben toegekeken, anderen zullen jeukende handen hebben gehad om het brouwsel met een stenen knuppel te bewerken. En zie daar, kunst en kunstkritiek werden geboren op die welbepaalde dag. Ook vandaag nog liggen de meningen over kunst soms mijlenver van elkaar verwijderd. Vandaag kwam ik twee kunstvormen tegen en slechts eentje kon me echt bekoren. De eerste was een graffitiwerkje, een televisie met daaronder de boodschap “weapon of mass distraction”. Ik kan me volledig scharen achter de dubbele betekenis van dit piepklein kunstwerkje. Het tweede kunstwerk van de dag zou ik graag sorteren onder kleuterkunst voor beginners. Geen idee van wie de plotselinge drang is gekomen om kunstwerkjes te etaleren op de muren voor mijn bureau. Toegegeven

We staan er niet altijd bij stil maar eigenlijk zie je je collega's meer dan je eigen partner of kinderen. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat zit je als batterijkippen op elkaar geperst om een productief ei te leggen. Dat daar soms wat scheef gekakel en onderhuids pikgedrag bij komt kijken hoeft vaak geen betoog. Op mijn marketingafdeling valt dit gelukkig redelijk goed mee. Om de marketingmachine nog beter te smeren stond er gisteren en vandaag een tweedaagse teambuilding op het menu. Naast de traditioneel verplichte "Sterkte-Zwakte" analyses, was er gelukkig ook nog plaats voor luchtige momenten. Op het strand van Cadzand maakte ondergetekende kennis met een sport waarvan ik zelfs het bestaan niet wist: Lacrosse , een balsport waarbij elke speler een stick (crosse) met aan het uiteinde een netje draagt waarin hij/zij de bal houdt. Het spel bestaat al honderden jaren als ik de onderstaande video mag geloven. Door het ondraaglijke hete weer hebben we het sp

Meer stilstaan bij dagdagelijkse dingen, dat zouden we meer moeten doen. Zo staan we bijvoorbeeld niet tot nauwelijks stil bij alle zaken die we door het keelgat van onze toilet spoelen. We bedekken het goedje hooguit met een wit dun velletje als ware het een slachtoffer van een tunnelongeval. Zonder afscheidsdienst of dankwoord drukken we op de doorspoelknop. Waar het heen gaat en of het reisziek zou worden, het zal ons een worst wezen. Door mijn Antwerpse Ruienwandeling zondagmiddag is er aan deze onverschilligheid een bruusk einde gekomen. De gids van dienst was Jef, een man die als een overvolle regenton overliep van enthousiasme over het middeleeuwse rioolnetwerk van Antwerpen. De wandeling begon met een kleine boottocht om de beenspieren nog niet onmiddellijk te vermoeien en natte knieën te vermijden. Wat volgde was een wandeling doorheen de onderbuik van de stad, gespeisd met weetjes en annekdotes. Ik had me op voorhand een eentonige stinkende lange saaie koker voorgesteld wa

Ik heb nooit goed begrepen waarom winkels massaal hun deuren sluiten als de meesten juist een vrije dag hebben. Aangezien we gisteren weer werden getroffen door een dergelijke dag vol commerciële omgekeerde logica, ontvouwde zich het idee om wat vers gesneden cultuur op te snuiven. Het werd de virtuele rondleiding Alison in de Gentse Sint-Pietersabdij? Gewapend met koptelefoon en een klein en dik uitgevallen prehistorische iPad vertelde en speelde Daan Hugaert het verhaal van broeder Alison. De monnik met rost hippie-kapsel tracht samen met de bezoekers het geheim te ontrafelen achter de dood van medebroeder Raphael. In elke ruimte wordt er halt gehouden om dieper in te gaan op de geschiedenis van de Sint-Pietersabdij. Ik vond het persoonlijk de moeite om op een dergelijke speelse manier de vertrekken te ontdekken van een monument waar ik al honderden keren ben voorbijgewandeld. Het enige nadeel van de namiddag was de bediening in De kleine Comptoir, de bistro die zich op het binne

Zoals een kok peper en zout toevoegt aan zijn recepten om de gerechten wat meer smaak te geven, zo kan je je wandelingen ook extra kruiden. Je hebt mensen die de wandelstokken bovenhalen om aan nordic walking te doen, je hebt er die de hond op sleeptouw nemen. Themawandelingen spreken mij persoonlijk het meest aan. Zo deed ik twee jaar geleden tijdens de Gentse Feesten nog de merkwaardige bomenwandeling in de Gentse binnenstad. Ik had nooit gedacht dat de bomen soms zo'n diepe geschiedkundige wortels hebben. In Antwerpen was dit weekend de spookjeswandeling aan de beurt. De nadruk lag eigenlijk eerder op de vertelsels dan de wandeling zelf aangezien een slak in een rolstoel ook best had kunnen volgen. De gids kon de spooklegendes van onder andere Lange Wapper , Jan Zonder Vrees , Mie De Dulle en Cornelius Guldentop echter zo entertainend brengen dat de trommelvliezen extra gemasseerd werden. De volgende wandeling is trouwens ook al gepland: Een ondergrondse wandeling in Antwerpe

Ik heb me al meermaals de vraag gesteld waarom zoiets kostbaar als een menselijk leven zo fragiel in elkaar zit geknutseld. Afgelopen week mocht ik dit aan de lijve ondervinden. Een simpele bukbeweging en plotseling leek het alsof er Guantanamo Bay gewijs duizend volt door mijn kathedraal van een lijf werd geperst. Het enige wat ik na een paar seconden nog voelde waren de resten van een nasmeulend boskapelletje. Mijn rug gloeide al een kachel en het bouwwerk plooien werd onmogelijk. Aangezien mijn huisdokter op dat moment vermoedelijk nog aan het nagenieten was van haar paaseieren moest ik mij tevreden stellen met de huisarts van wacht: Dokter Paf. De man noemt natuurlijk niet zo, maar hoe noem je anders een arts die in zijn praktijk 3 pakjes sigaretten op zijn bureau heeft liggen en voortdurend sigaretten zit te roken terwijl hij een briefje klungelig uit zijn pen perst. Ik vond het ongehoord en liefst van al had in een brandende sigaret suppositoir gewijs in zijn achterste geperst. H

Iedereen heeft op zondagochtend wel zijn of haar eigen ritueel. Er zijn er die die hun zonden hopen te deleten tijdens de zondagsmis, anderen staan met een zuur gezicht aan te schuiven bij de bakker en nog anderen pijnigen zichzelf door de politieke nonsens van de Zevende Dag te trotseren. Ik houd er persoonlijk van om de krant uitgebreid te lezen op zondag. De geur van verse inkt smaakt beter dan duizenden croissants.  [ lees verder op Dmplaza.be ]

"En wat doe jij nu voor werk," vroeg tante Leontine op het verjaardagsfeestje van nonkel Gérard. "Ik ben marketeer tante". "Allez serieus, is dat dan een echt beroep en wat doe je dan heel de dag?" Ik weet niet of u dergelijke conversaties al hebt moeten ondergaan, maar bij elk familiefeestje heb ik het wel aan mijn marketingbeen. Het lijkt een beetje op buitenspel uitleggen. De komst van de nieuwe media maken het er trouwens niet eenvoudiger op. Je laat de woorden Facebook en Twitter vallen en iedereen denkt dat je heel de dag Farmville of Angrybirds zit te spelen en tweets van alle celebrities zit te lezen met schuim op de lippen. De hamvraag die ik me onlangs stelde is of de traditionele marketeer met de vaste jobomschrijving (webmarketeer, direct marketeer, e-marketeer, etc.) nog bestaat/zal bestaan in de toekomst. Evolueren we naar generalistische marketeers die alles kunnen (web, direct marketing, social media) of is juist het omgekeerde het geval

We zijn in België ondertussen de digitale geschiedenisboeken ingedoken met de (voorlopig) langste regeringsvorming allertijden. Dat is ook begrijpelijk. Als de dappersten aller Galliërs iets doen, dan doet ze dat goed. Elke dag brengen de media – soms kort, maar vaak veel te lang - verslag uit van het feit dat het weer eens “bijna” niet gelukt is. Je kan het best vergelijken met een gynaecoloog die bij elke consultatie tegen een patiënte zegt dat ze bijna half zwanger is. Als kijker en burger word ik eerder geïrriteerd door de media dan door het politieke getouwtrek. Als een vergrootglas zitten de media boven de politieke mierenhoop alles te vergroten en bij momenten te verhitten. Van mijn universitaire carrière heb ik zoveel jaar na datum voornamelijk de paradoxale theorie van het nachtoog van filosoofprofessor Erik Oger onthouden: Wie direct op zijn doel afgaat, schiet er net daarom vaak aan voorbij! Mijns inziens is het perfect toepasbaar op de Belgische politieke impasse. De par

What if I told you that the pope is getting married tomorrow with the man of his life or that Elvis and Michael Jackson are still alive and kicking, you would probably call me insane. If I tweeted on the other hand that Starbucks is giving away free drinks today, you would call me a hero and retweet this information. Nobody – or perhaps a few clever tweeps – would check this information. Hundreds of people would immediately go to Starbucks and demand their free drinks. Though, after a few minutes happy faces would fade away when the hunger for free coffee makes place for reality. Starbucks could eat – or in their case drink – me alive. My successful hoax caused damage to the Starbucks image. Though, Starbucks wouldn’t be the first. [continue reading my blogpost on the Conversation Manager ].

Indien bomen op een dag zouden kunnen praten over direct marketing, zullen ze vermoedelijk geen liefkozende woordjes uit hun takken schudden. Velen hebben immers tijdens één of andere dm-actie wel enkele familieleden verloren. Reden genoeg voor het Gentse Milieufront om de papieren koe bij de hoorns te vatten. Ze trekken ten strijde tegen alle bedrijven die de anti-reclamesticker negeren en de Gentse brievenbusgleuven blijven terroriseren. Ze roepen iedereen dan ook op om een klacht in te dienen bij de dienst milieutoezicht. Bij een eerste klacht worden de boosdoeners enkel met een groene vinger gewaarschuwd, bij een derde inbreuk kunnen ze een administratieve boete krijgen van €60 per vaststelling. Vooral de pizzaboeren worden hierbij in het vizier genomen. Dit laatste is wel een jammere zaak want de kartonnen reclamefolders smaakten - toen ik in een ver verleden nog in Gent woonde - doorgaans even lekker als de pizza's zelf. Gratis sampling van de burger ontnemen zou een sc

Het piepende geluid van krijt dat passioneel over een bord streelt. Voor sommigen brengt het mooie schoolherinneringen naar boven, voor anderen is het alsof de duivel na al die jaren terug op je trommelvliezen plast. Voor mij lijkt het alleszins een eeuwigheid geleden dat meester Peter me in het eerste leerjaar leerde rekenen. Met een zelf geknutselde lichtkast probeerde hij zijn lessen zo didactisch mogelijk te maken. Ik hield van die lichtkast en misschien is op die manier wel mijn liefde voor data en cijfertjes gegroeid. De tijden zijn echter veranderd en de oude lichtkast van weleer zal vermoedelijk zijn laatste dagen op een zolderkamer of een stort doorbrengen. Ik denk dat het er vandaag de dag trouwens een beetje moderner, een beetje meer high tech aan toe zal gaan in de scholen. Niet? Social media maagden Volgens een onderzoek van de Hogeschool West-Vlaanderen - de provincie die blijkbaar ook miss Belgiës kweekt in één of ander laboratorium - mag er alleszins iets meer gebru

Gingen uw oogjes ook flipperen als een enthousiaste flipperkast als u bij de bakker als kleine jongen of meisje een snoepje kreeg van de plaatselijke bakker? Bij mij  wel en bij deze was het geheime en snode plan van de bakker geslaagd want die wist natuurlijk dat ik elke keer ging zagen bij mijn moeder om te stoppen bij zijn bakkerij in plaats van zijn concurrent. Pas jaren later begreep ik dat dit ook de reden was dat de kerk gratis hosties uitdeelt. Wie gratis dingen weggeeft doet dit doorgaans met een bijbedoeling, Moeder Theresa bestaat helaas niet. Vandaar dat ik steeds een beetje argwanend ben bij de weggeefpolitiek van bepaalde zaken. Zo denk ik doorgaans twee keer na als ik gratis applicaties koppel aan mijn Facebook, Twitter en iPhone. Gisteren las ik in de krant dan weer dat de website " GratisFietslicht.nl " een groots succes is. Wie op de website GratisFietslicht.nl zijn persoonlijke gegevens achterlaat krijgt een gratis fietslampje, maar tekent - doorgaans onb

Er zijn in mijn leven twee grote passies die op het eerste zicht weinig met elkaar te maken hebben. De ene betreft het lezen van boeken rond 'data & privacy'. Wat een saaie sul hoor ik u al denken! Er bestaan echter boeken over dit thema die boeiender zijn dan menig televisieprogramma of de soap "Hoe vorm ik een regering". Zo ben ik momenteel bezig aan het intrigerende boek 'Delete: The virtue of forgetting in the digital age' van Viktor Mayer-Schönberger. De andere passie is cinematografie. Wanneer deze twee passies echter vermengd worden met elkaar, ontstaat een cinematografische datacocktail waarbij ik geniet van elke druppel.'Enemy of the State' en 'The Net' zijn mijns inziens twee topfilms waarbij privacy en data de hoofdrol spelen. Vooral de thriller The Net met Sandra Bullock is intrigerend omdat het aantoont hoe de aan-en afwezigheid van paspoort en identiteit ons leven kan beïnvloeden. Ik vroeg me af of er nog dergelijke films best