Yudaiaans Nieuwsblad

Waar zou de mensheid zijn zonder marketing? In de eerste plaats zou dit al betekenen dat ik op zoek zou moeten naar een echte job. Misschien dat ik een aangeboren talent heb voor kantklossen, maar voorlopig is mijn liefde voor het marketingvak nog net iets te groot. De hamvraag die me zo boeit is of marketing een meerwaarde biedt aan het hele economische marktgebeuren. In principe niet. Een wasmachine gaat heus niet witter wassen, een auto rijdt niet sneller of veiliger. Ook voor de ongefortuneerde dames onder ons is dit slecht nieuws. Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. Marketing maakt het product ook alleen maar duurder want mensen zoals ik zijn helaas geen liefdadigheidsinstellingen. Erger nog, consumenten worden zwaar in het zak gezet door de marketingboys. Het volgende artikel bewijst dit trouwens. Merken blijven even duur maar de verpakking slinkt of het recept wordt strategisch gewijzigd. Hetzelfde pak fruitsap geeft je een glas minder te drinke

Dag 1 : De sleurhuttenparade "Aux enfants de la patrie, le moment des Vacances est arrivé." Elk jaar lijkt er wel een automatische wekker in ons achterste af te gaan die de vakantiemicrobe uit zijn winterslaap doet ontwaken. Aangezien Nederlanders geen maaltijdcheques of vakantiegeld kennen, worden ze jaarlijks op bevel van koningin Beatrix uitbetaald in Goudakaas en sleurhutten (caravans). Op onze weg naar het Zuiden van Frankrijk werden we dan ook meermaals geconfronteerd met heuse sleurhuttenparades. Het enige wat eigenlijk ontbrak om deze Hollandse invasie naar het Zuiden van Frankrijk kracht bij te zetten waren Hollandse schlagers en bitterballen met een kwakje mosterd. Dit laatst vernoemde ingrediënt hadden we eventueel in Dijon kunnen gaan halen waar we de eerste nacht verbleven. De stad heeft echter evenveel inhoud als een uitgelepelde pot mosterd. Misschien zat onze zondagse arrivering er wel voor iets tussen waardoor de rolluiken van de winkeltjes keurig geslote

Dag 3 : Salade Nicoise "Merde" Dat was het eerste woord dat door mijn hoofd flitste toen ik de gordijnen van het hotel opende. De regen viel met bakken uit de lucht. Het leek alsof de Franse weergoden kilo's ajuinen zaten te pellen en hun tranen de vrije loop lieten gaan. Blijkbaar zijn ze zoveel waterpret niet gewoon aan de Côte d'Azur want de autorit naar Nice leek wel de langste autorit uit mijn geschiedenis. Wat volgens Google Maps amper dertig minuten zou mogen duren, nam meer dan twee uur in beslag. Misschien zat het absurd hoog aantal verkeerslichten daar ook wel voor iets tussen. Was het uiteindelijk de moeite? Buiten de winkels op de Rue Jean Médecin heeft Nice mijns inziens weinig te bieden op een regenachtige dag. Genieten van een salade Nicoise zegt u? Nee bedankt, mijn smaakpapillen krijgen epileptische stuiptrekkingen als ze in aanraking komen met tonijn. Ik kom nog wel eens terug als de zon schijnt! Dag 4 : Jetset op de Croisette Naar Cannes trek

Dag 5 : De geldschijtende ezeltjes van Monaco Aangezien ik dit jaar een huis aan het verbouwen ben, ben ik dringend op zoek naar de figuurlijke kip met de gouden eieren of een ezeltje dat geld schijt, bij voorkeur van een Monegaskisch ras. Wie graag Ferrari's en Bugati's telt komt alvast in Monaco aan zijn trekken.Voor het casino leken de dure bolides elkaar zodanig te verdringen dat een verroeste Fiat of Renault meer aandacht genoot. Alles is relatief. Geen idee of Albert en Charlene er hun dure slee hadden geparkeerd? Waar zaten die twee kibbelende tortelduifjes eigenlijk? Een zoektocht drong zich op! In het kasteel van de Grimaldi's hoorde ik alvast geen servies kletteren en in de kathedraal trof ik geen Albert in de biechtstoel aan."Charlene, wer bist du", scandeerde ik door de kraaknette straten van Monaco. Het enige antwoord dat ik kreeg was het geluid van drilboren en betonmolens. Monaco lijkt wel ten prooi te zijn gevallen aan een enorme expansiedrift.

Ok, ik beken! Mijn handen zijn voornamelijk gemaakt om de toplagen van een klavier te betokkelen. Toen ik ze gisteren kennis liet maken met meneer Hamer en mevrouw Beitel ontstond er een allergische reactie. Een grote dikke blein op mijn ringvinger en een kleiner exemplaar op mijn wijsvinger kwamen tevoorschijn. Ik heb ze zelfs een naam gegeven: Bart & Elio. Ik hoop in ieder geval dat die pijnlijke blaren zo snel mogelijk weer verdwijnen. Ik ben alvast heel blij met de vorderingen en het resultaat van de "Yudai Mansion". Ik weet nog dat ik vorig jaar rond deze tijd puin zat te ruimen en nu staat er op diezelfde plek een nieuw bouwwerk. De krotterige geur heeft plaats gemaakt voor de verse geur van beton. De enige beslissing die ik nog moet nemen is welk bootje ik aan mijn aanlegsteiger ga leggen in mijn achtertuin waar de Moervaart achterloopt. Op de Navy Days, die vorig weekend plaats vonden in Zeebrugge, zag ik alvast enkele pareltjes liggen. Ik vrees echter dat het w

Hoeveel keer heeft u uw rijexamen opnieuw moeten doen? Bij mij heeft het welgeteld drie pogingen gekost. De eerste keer was er een paaltje kamikazegewijs voor mijn auto gesprongen tijdens de befaamde maneuvers en de tweede keer had ik een oud vrouwtje voorrang verleend die van links kwam aangesnord met haar fiets. Ik vermoed dat de instructeur meer van het principe was “gas geven en ruitenwissers aan”. Het is vandaag exact tien jaar geleden dat ik de derde keer wel slaagde voor mijn rijexamen. En toegegeven, hoe langer je rijdt, hoe meer ervaring een mens opsnuift. Eén vaardigheid zal ik echter nooit ontwikkelen: oriëntatiegevoel. Waarschijnlijk was ik mijn schoenveters aan het binden op het moment dat God de vader het oriëntatiegevoel uitdeelde. Gelukkig werd op een mooie dag het navigatiesysteem ontdekt. Als ik ooit kinderen krijg dan zal ik ze beiden Tom als naam meegeven. “Tom Tom, komen eten!”, ik verlang er al naar om op die manier hulde te brengen aan het systeem dat al zo vaa

“There’s always room for some more”. Als het gaat om een lekker dessertje na een goed vullende maaltijd, dan zal dit in vele gevallen wel kloppen. Wanneer het gaat om een zoveelste nieuw social media-platform dan is er doorgaans van watertanden weinig sprake meer. Zo lanceerde Netlog een paar weken geleden nog het platform Ekko . Wegens tijdsgebrek heb ik de invite zelfs nog steeds niet geactiveerd. Vorige week werd Google + dan weer gelanceerd, waarmee Google het vuur aan de schenen wil leggen van Facebook. Alvast enkele gedachtesprongen: 1. Het eerste wat me opviel bij aanmelding was dat Google + naast man en vrouw ook nog oog heeft voor andere geslachten . Diversiteit is altijd leuk 2. Minder leuk is dat Google + verbinding maakt met Picasa . Per vergissing heeft ondergetekende een aantal albums verwijderd en bijgevolgd zijn een groot aantal Blogger-foto’s van de aardbol verdwenen. 3. Google + werkt met “kringen” waar je mensen in kan steken die al dan niet bepaalde delen van

Het verzenden van een goede nieuwsbrief kun je het best vergelijken met het bakken van lekkere pannenkoeken. Het enige wat je moet doen is de eieren, melk en bloem vervangen door verse content, een onderwerpregel die doet watertanden en een CSS-code die het geheel een vaste structuur geeft. De bakpan mag je vervangen door een goede e-mailtool. Het technische gedeelte van een nieuwsbrief wordt echter vaak verwaarloosd, waardoor spammekoeken ontstaan die regelrecht in de vuilnisbak verdwijnen.Enkele zaken waar je op kunt letten: 1. Soms ziet de inbox van de ontvanger er uit als een waar overwinningsslagveld: “Win een iPad”, “Win een droomvakantie”, “Win een boekenbon”. Veel ontvangers willen graag enkel een lege inbox winnen. Indien ontvangers met een ongeduldige vinger op de unsubscribe link klikken, kun je enerzijds vragen om de frequentie van verzending aan te passen. In sommige – voornamelijk Amerikaanse - nieuwsbrieven zie je anderzijds ook steeds vaker pauzemogelijkheden waarbij