Doorgaan naar hoofdcontent

De zytholoog en het maïsdoolhof

Zoals heel veel andere kinderen, heb ik in mijn jeugdjaren heel veel leerstof geslikt. Ik voelde me soms een gans die een trechter in zijn bek kreeg gepropt om mijn hersens nutteloos vet te mesten. Tegenspartelen had geen zin en Gaia was in geen velden of wegen te bekennen. Aan het vakkenaanbod mag voor mijn part dan ook drastisch gesleuteld worden. Waarom hebben ze me nooit geleerd om een ei te bakken of een wasmachine aan de praat te krijgen? Het vak kaarten lezen en oriëntatie was misschien ook geen overbodige luxe geweest. Net zoals je een pyromaan geen lucifers mag geven of Roger Van Gheluwe geen plopsaland-abonnement in de handen mag stoppen, zo is het gevaarlijk om mij alleen te laten met mijn oriëntatiegevoel.

Een goed getraind oriëntatiegevoel, het zou me alvast van pas zijn gekomen in mijn reis (Côte Voîture) en ook gisteren in het maïsdoolhof te Essen. Het avontuur begon alvast met een waarschuwingsbord dat zo bol stond van de fouten dat het angstzweet me nog meer begon uit te breken. Het enige dat je als bezoeker als wapen in de handen krijgt gestopt is een minimalistische plattegrond, een potlood en een rooster om de antwoorden van 10 biervragen neer te pennen, die zich in het doolhof bevinden.



De kroegentocht door het maïsveld nam zo’n uur en een half in beslag. Echt heel veel volk was er op dat moment niet te bespeuren. De aanwezigen hadden ongelijk want een dergelijke zoektocht is misschien niet vergelijkbaar met Labyrinth, de film uit 1986 met David Bowie, maar best leuk. De zoektocht naar de verschillende biermerken geeft je een extra motivatie om het volledige maïsdoolhof te doorlopen. Misschien hadden ze in het middelbaar beter het vak zythologie ook gedoceerd want er ontsnapten toch een tweetal biermerken door de mazen van mijn algemene kennis.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rise of the Planet of the Apes: gehaaide plagiaat?

Het zal je maar overkomen om heel je leven in een kooi door te brengen. Geen gouden kooi, maar eentje met ijzeren staven en in plaats van een Perzisch tapijt een prikkend bedje van stro. Voor veel testdieren is dat hun toekomstbeeld. Het vormt ook het decor van 'Rise of the Planet of the Apes' [ Trailer ]. Ik kan me eigenlijk nog weinig herinneren van de originele 'Planet of the Apes' films die Hollywood op ons heeft afgevuurd, buiten de legendarische Vrijheidsbeeld-scène , ludiek overgedaan door The Simpsons . Het uitgangspunt van deze nieuwe apenfilm is de zoektocht naar het wondermiddel tegen Alzheimer. De proefkonijnen van dienst om dit middel te testen zijn - hoe kan u het toch zo goed raden - een stel apen. Het enige nadeel van dit wondermiddel is dat het de apen slimmer maakt. Vervang de apen door haaien en het stro door water en u krijgt direct het scenario van Deep Blue Sea . De paralellen zijn immers frapant: opgesloten dieren, de zoektocht naar het ultieme

De Smart van één miljoen

“Het is gebeurd” zou Erik van Looy zeggen. Deze ochtend was ik getuige van een fenomeen waar archeologen binnen duizend jaar nog over gaan spreken. Mijn trouwe Smart Forfour – beter bekend als de pimped Smart Fortwo – heeft de historische kaap van de 100.000 kilometer overschreden. Ik had nooit gedacht dat ik de historische verjaardag zou vieren van mijn plastieken boterhamdoos op vier wielen toen ik hem zes jaar geleden kocht. Hij was toen amper 1 jaar oud en had reeds 13.000 kilometer met het asfalt gespeeld. Het was liefde op het eerste zicht. Voor amper zevenduizend euro mocht ik hem meenemen en sindsdien is de liefde alleen maar gegroeid. Zoals menig andere auto heeft hij heel soms eens een hoest of niesbui, maar rare kuren heeft hij eigenlijk nog nooit gehad. Ok, dit jaar heeft hij een lekke band gehad, maar welke bejaarde heeft er soms geen last van winderigheid? Zo’n zaken moet je met de mantel der liefde afdekken. Vorige maand is hij zonder problemen en steekpenningen door d

Lincoln en de blanke Telenet slavin

“My kingdom for a horse,” moet Richard III als laatste woorden hebben uitgezucht op het slagveld. In mijn geval zou het eerder een blanke slavin zijn in ruil voor mijn Yudaiaans koninkrijk. In mijn mentale schatkamer blijven immers zoveel ideeën en plannen onaangeroerd wegens tijdsgebrek. Een blanke slavin zou een deel van dit tijdsgebrek kunnen compenseren. Koken, stofzuigen of mijn wagen een goede beurt geven. Het zijn maar enkele voorbeelden die al een flinke slok op de borrel zouden schelen. De kans is echter groot dat Lincoln vanuit zijn graf zou herrijzen om mij een paar zombiaanse motten om mijn oren zou geven met zijn hoge hoed. De armse stakkerd had tijdens zijn ambtstermijn van de afschaffing van de slavenarbeid een punt gemaakt en met succes. Zoveel jaar na datum vond Steven Spielberg de heldendaad van Lincoln belangrijk genoeg om er een film van maar liefst 2,5 uur aan te wijden. Afgelopen weekend ben ik naar het epos gaan kijken dat genomineerd is voor 12 oscars. Laat i