Yudaiaans Nieuwsblad

Het moet een saaie dag geweest zijn in de oertijd toen op een bepaald moment een wannabe Picasso een stuk houtskool oppakte en op het behangpapier van de grot begon te kladden. Sommigen zullen met een neanderthalerbakkes vol bewondering en kwijl hebben toegekeken, anderen zullen jeukende handen hebben gehad om het brouwsel met een stenen knuppel te bewerken. En zie daar, kunst en kunstkritiek werden geboren op die welbepaalde dag. Ook vandaag nog liggen de meningen over kunst soms mijlenver van elkaar verwijderd. Vandaag kwam ik twee kunstvormen tegen en slechts eentje kon me echt bekoren. De eerste was een graffitiwerkje, een televisie met daaronder de boodschap “weapon of mass distraction”. Ik kan me volledig scharen achter de dubbele betekenis van dit piepklein kunstwerkje. Het tweede kunstwerk van de dag zou ik graag sorteren onder kleuterkunst voor beginners. Geen idee van wie de plotselinge drang is gekomen om kunstwerkjes te etaleren op de muren voor mijn bureau. Toegegeven

We staan er niet altijd bij stil maar eigenlijk zie je je collega's meer dan je eigen partner of kinderen. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat zit je als batterijkippen op elkaar geperst om een productief ei te leggen. Dat daar soms wat scheef gekakel en onderhuids pikgedrag bij komt kijken hoeft vaak geen betoog. Op mijn marketingafdeling valt dit gelukkig redelijk goed mee. Om de marketingmachine nog beter te smeren stond er gisteren en vandaag een tweedaagse teambuilding op het menu. Naast de traditioneel verplichte "Sterkte-Zwakte" analyses, was er gelukkig ook nog plaats voor luchtige momenten. Op het strand van Cadzand maakte ondergetekende kennis met een sport waarvan ik zelfs het bestaan niet wist: Lacrosse , een balsport waarbij elke speler een stick (crosse) met aan het uiteinde een netje draagt waarin hij/zij de bal houdt. Het spel bestaat al honderden jaren als ik de onderstaande video mag geloven. Door het ondraaglijke hete weer hebben we het sp

Meer stilstaan bij dagdagelijkse dingen, dat zouden we meer moeten doen. Zo staan we bijvoorbeeld niet tot nauwelijks stil bij alle zaken die we door het keelgat van onze toilet spoelen. We bedekken het goedje hooguit met een wit dun velletje als ware het een slachtoffer van een tunnelongeval. Zonder afscheidsdienst of dankwoord drukken we op de doorspoelknop. Waar het heen gaat en of het reisziek zou worden, het zal ons een worst wezen. Door mijn Antwerpse Ruienwandeling zondagmiddag is er aan deze onverschilligheid een bruusk einde gekomen. De gids van dienst was Jef, een man die als een overvolle regenton overliep van enthousiasme over het middeleeuwse rioolnetwerk van Antwerpen. De wandeling begon met een kleine boottocht om de beenspieren nog niet onmiddellijk te vermoeien en natte knieën te vermijden. Wat volgde was een wandeling doorheen de onderbuik van de stad, gespeisd met weetjes en annekdotes. Ik had me op voorhand een eentonige stinkende lange saaie koker voorgesteld wa

Ik heb nooit goed begrepen waarom winkels massaal hun deuren sluiten als de meesten juist een vrije dag hebben. Aangezien we gisteren weer werden getroffen door een dergelijke dag vol commerciële omgekeerde logica, ontvouwde zich het idee om wat vers gesneden cultuur op te snuiven. Het werd de virtuele rondleiding Alison in de Gentse Sint-Pietersabdij? Gewapend met koptelefoon en een klein en dik uitgevallen prehistorische iPad vertelde en speelde Daan Hugaert het verhaal van broeder Alison. De monnik met rost hippie-kapsel tracht samen met de bezoekers het geheim te ontrafelen achter de dood van medebroeder Raphael. In elke ruimte wordt er halt gehouden om dieper in te gaan op de geschiedenis van de Sint-Pietersabdij. Ik vond het persoonlijk de moeite om op een dergelijke speelse manier de vertrekken te ontdekken van een monument waar ik al honderden keren ben voorbijgewandeld. Het enige nadeel van de namiddag was de bediening in De kleine Comptoir, de bistro die zich op het binne

Zoals een kok peper en zout toevoegt aan zijn recepten om de gerechten wat meer smaak te geven, zo kan je je wandelingen ook extra kruiden. Je hebt mensen die de wandelstokken bovenhalen om aan nordic walking te doen, je hebt er die de hond op sleeptouw nemen. Themawandelingen spreken mij persoonlijk het meest aan. Zo deed ik twee jaar geleden tijdens de Gentse Feesten nog de merkwaardige bomenwandeling in de Gentse binnenstad. Ik had nooit gedacht dat de bomen soms zo'n diepe geschiedkundige wortels hebben. In Antwerpen was dit weekend de spookjeswandeling aan de beurt. De nadruk lag eigenlijk eerder op de vertelsels dan de wandeling zelf aangezien een slak in een rolstoel ook best had kunnen volgen. De gids kon de spooklegendes van onder andere Lange Wapper , Jan Zonder Vrees , Mie De Dulle en Cornelius Guldentop echter zo entertainend brengen dat de trommelvliezen extra gemasseerd werden. De volgende wandeling is trouwens ook al gepland: Een ondergrondse wandeling in Antwerpe