Yudaiaans Nieuwsblad

Het gebeurt niet vaak dat ik twee keer naar dezelfde film ga kijken in de bioscoop. Die eer is in het verleden enkel weggelegd geweest voor 'The Lord of the Rings' trilogie. Sinds eergisteren kan er nog een film aan dit korte lijstje worden toegevoegd: The Hunger Games . Het was eerder toevallig dat ik de dolle avonturen van Katniss Everdeen opnieuw beleefde, maar het concept van de film spreekt me nu eenmaal ontzettend aan. In een verre toekomst moeten de districten van een land elk jaar één jongen en één meisje naar The Hunger Games sturen, een morbide spel waarbij jongeren elkaar uitmoorden. Er mag slechts één winnaar overblijven. Als kers op de taart wordt het spectakel live uitgezonden en moeten de bewoners er verplicht naar kijken. Het Beloofde Land van Ooit Het concept lijkt futuristisch, maar als je er even bij stilstaat opent het concept best perspectieven voor de problemen in onze huidige samenleving. Zo worstelen alle regeringen die ik al heb gekend sinds mijn

Proficiat! Als u deze boodschap leest betekent dit dat u tot de gelukkige winnaars behoort. Sinds de vakbonden bij Bekaert hadden beslist om mensen op 52 jaar op brugpensioen te laten gaan, zaten we even met een mathematisch probleem. De gemiddelde pensioenleeftijd moet immers 65 jaar zijn en daarom heeft het ministerie van Pensioenen gevraagd om een lotterij te organiseren en u bent bij de gelukkige winnaars. "Wat heb ik gewonnen," hoor ik u al denken in uw bovenste kamer. Wel, u mag tot uw 78 werken om het gemiddelde terug in evenwicht te brengen. Fantastisch toch. Het spreekt voor zich dat we kleine aanpassingen zullen laten uitvoeren op uw werk om u optimaal te laten genieten van uw prijs. Zo zullen uw mails automatisch in Times New Roman lettertype 45 worden afgedrukt, zullen uw koekjes voor bij de koffie worden voorgeknabbeld door Poolse importsecretaresses, voorzien we in Ikea-looprekjes en is een extra siësta van 15 minuutjes een vast onderdeel van uw nieuw arbeid

Toen God de Vader op de 8e dag het kijkkastje schiep, stak hij er naast de afstandsbediening ook de opdracht bij dat het ding op een zinvolle manier zou worden gevuld. Blijkbaar is dat laatste gegeven doorheen de geschiedenis verloren gegaan en drukt ondergetekende nog maar sporadisch de aanzetknop van de televisie in. Blijkbaar ben ik niet de enige want in de Verenigde Staten zitten de televisiestations met de handen in haren door een ongeziene daling in de kijkcijfers. Deze week heb ik mezelf echter nog eens overhaald om naar het VT4-programma 'Komen Eten' te kijken. Ik had gedacht dat we met Lesey-Ann Poppe, het meest hersenloze neukpopje dat mijn beeldscherm ooit heeft gesierd, alles hadden gehad, maar blijkbaar niet. God de vader had precies nog wat roze relnichtenpoeder over en schiep Glenn. Daar waar holebi's al jaren vechten tegen vooroordelen en negatieve beeldvorming, vormde deze adoptiezoon van Jimmy B juist de überrelnicht die zijn handjes nog meer laat wa

Lieve Electrabel, Ik weet niet goed hoe ik je het moet zeggen, maar het is gedaan tussen ons. We hebben het goed gehad samen, dat geef ik toe. Toen ik als zestienjarige bleef slapen bij een vriendin en 's nachts door desorientatie in de slaapkamer van haar ouders belandde, schiep jij het licht waardoor de moeder half gillend wakker werd. Toen ik me vorig jaar tijdens een winteravond uit de wagen van mijn ex sloot met al mijn sleutels en iphone nog in de wagen, zorgde jij ervoor dat de telefooncel haar werk kon doen. En ja, je hebt je tekortkomingen, maar wie heeft er nu nog niet een tijd vast gezeten in een lift of in een restaurant in het donker moeten eten. Niemand is perfect! De laatste weken heb je echter op mijn hart getrapt en je gedragen als een goedkope slet. Toen je door je vader onlangs werd gevraagd om niet zo hoog van de toren te blazen, vond je het tegen beter weten in per sé nodig om je zelf hoger te prijzen dan je waard bent. Zelfs toen papa Johan kwaad op de

Net zoals een auto een jaarlijks onderhoud nodig heeft bij de garage, zo heeft ook het menselijk lichaam af en toe eens een (medische) beurt nodig. Aangezien het reeds een tijdje geleden was dat ik nog eens een wachtkamer van binnen had gezien en een beetje last had van een lage bloeddruk, leek het moment aangebroken om mijn kathedraal van een lijf te onderwerpen aan een check-up. Daar waar ik vroeger moest bellen om een afspraak te maken bij mijn arts, moest ik nu online registreren en mijn geprefereerde uur aanduiden. Van een overvolle wachtkamer vol lelijke oude snotterende mensen of krijsende babies die de trommelvliezen uit elkaar scheuren was geen sprake meer. Ik moest amper 3 minuten wachten en was direct aan de beurt.   De bloeddruk was zoals gedacht laag. Een familiekwaal die buiten een bij momenten licht gevoel in de bovenkamer geen nadeel oplevert. Voor alle zekerheid werd er wat bloed afgenomen. Zoals het een John Rambo betaamt liet ik geen kick toen de vlijmscherpe