Yudaiaans Nieuwsblad

Wat is er zaliger dan op een mooie lentedag zonder jas buiten te lopen. Het leek vrijdag wel of de eerste zonnestralen een rode loper vormden. De vogeltjes toverden een welkomstlied uit hun bekjes alsof er een Afrikaans staatshoofd op Melsbroek was geland. Op zo'n dagen is de batterij weer eens opgeladen en kan er bijna niks verkeerd gaan. Nu ja, dat denk je dan alleszins. Blijkbaar had een delegatie van mieren beslist om bij dit mooie lenteweer op survival te trekken in de koffie-automaat op mijn werk. Als apotheose werd gekozen om een plons te nemen in mijn kopje koffie. Reanimatie kon helaas niet meer baten voor deze kleine vriendjes. Een groot deel is verdronken in de hete substantie en eentje (het kunnen er meer zijn) zal pas - na het passeren via mijn darmkanaal - het levenslicht terug zien. Ik besef dat Gaia mij dit niet in dank afneemt, maar ze mogen zelf eens mond-op-mond toepassen op een mier. Ik maak me trouwens meer en meer zorgen om het weer de laatste tijd. Niet zozee

Het is weer komkommertijd in België en dan worden weer evenementen uit lang vervlogen tijden van onder het stof gehaald. De nostalgische sfeer van weleer waar we deze week worden in ondergedompeld luistert naar de weinig bliste naam Expo 58. "Een exp(l)osie van oude filmpjes van het atomium en jodelende kwelduivels als Jo Leemans" zo kan ik de reportages samenvatten. Hebben we dan zo weinig hedendaagse topevenementen dat we steevast moeten teruggrijpen naar het verleden? Deze redenering kan trouwens doorgetrokken worden naar het muzikale domein. De jaren 90 zijn heter dan heet en onze trommelvliezen zullen het geweten hebben. Radio Donna besteedde zelfs een hele week aan de terugkeer van de beats van 2 Fabiola, Dr. Alban, Culture Beat en aanverwanten. De hedendaagse muziek wordt afgeschilderd als brol in vergelijking met de gouden noten van toen. Een derde nostalgisch teruggrijpen naar vroeger zijn de televisieseries van weleer. Het woord 'parafix' doet de nostalgis