Doorgaan naar hoofdcontent

Expoliciously now

Het is weer komkommertijd in België en dan worden weer evenementen uit lang vervlogen tijden van onder het stof gehaald. De nostalgische sfeer van weleer waar we deze week worden in ondergedompeld luistert naar de weinig bliste naam Expo 58. "Een exp(l)osie van oude filmpjes van het atomium en jodelende kwelduivels als Jo Leemans" zo kan ik de reportages samenvatten. Hebben we dan zo weinig hedendaagse topevenementen dat we steevast moeten teruggrijpen naar het verleden?

Deze redenering kan trouwens doorgetrokken worden naar het muzikale domein. De jaren 90 zijn heter dan heet en onze trommelvliezen zullen het geweten hebben. Radio Donna besteedde zelfs een hele week aan de terugkeer van de beats van 2 Fabiola, Dr. Alban, Culture Beat en aanverwanten. De hedendaagse muziek wordt afgeschilderd als brol in vergelijking met de gouden noten van toen. Een derde nostalgisch teruggrijpen naar vroeger zijn de televisieseries van weleer. Het woord 'parafix' doet de nostalgische pupillen van menig leeftijdsgenoot opensperren. Zenders als VTM en VRT gooien alles vandaag de dag uit hun archiefkasten rechtstreeks op de markt. Series als Merlina worden gesmaakt alsof de honger uit Somalië is komen overwaaien naar hier. Afgelopen zaterdag heb ik me ook bezondigd door de dvd-reeks te kopen van "Murder She wrote". Dat was nog eens een serie! Misdaadauteur Jessica Fletscher, hoofdpersonage van de reeks, kon elke moord oplossen door gewoon haar verstand te gebruiken. Geen CSI-toestanden voor deze harde tante.

Er zijn waarschijnlijk nog domeinen waarbij er teruggegrepen wordt naar het verleden: de middeleeuwse techniek om bloedzuigers te hanteren kent een revival (voornamelijk onder hollywoodsterren), blockbusters van vroeger worden meer en meer herkauwd alsof de inspiratie verdamd is door de opwarming van de aarde, op de catwalk paraderen uitgemergelde scharminkels met retro-kledij, enzovoorts. Op zich is er niks mis met teruggrijpen naar vroeger, maar laten we de toekomst toch ook niet uit het oog verliezen. Soms vraag ik me trouwens af hoe de toekomst er uit zal zien en of men dan ook teruggrijpt naar het begin van dit millennium. Waarschijnlijk zitten we dan in een ander digitaal tijdperk en zijn blogs als deze totaal achterhaalde communicatievormen. Indien u een lezer bent van de toekomst ... Is het nu beter dan vroeger? Indien het niet zo is ben ik blij dat ik in het verleden leef en niet in de toekomst. Een doordenkertje waar zelfs Jessica Fletscher haar vingers van zou aflikken.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rise of the Planet of the Apes: gehaaide plagiaat?

Het zal je maar overkomen om heel je leven in een kooi door te brengen. Geen gouden kooi, maar eentje met ijzeren staven en in plaats van een Perzisch tapijt een prikkend bedje van stro. Voor veel testdieren is dat hun toekomstbeeld. Het vormt ook het decor van 'Rise of the Planet of the Apes' [ Trailer ]. Ik kan me eigenlijk nog weinig herinneren van de originele 'Planet of the Apes' films die Hollywood op ons heeft afgevuurd, buiten de legendarische Vrijheidsbeeld-scène , ludiek overgedaan door The Simpsons . Het uitgangspunt van deze nieuwe apenfilm is de zoektocht naar het wondermiddel tegen Alzheimer. De proefkonijnen van dienst om dit middel te testen zijn - hoe kan u het toch zo goed raden - een stel apen. Het enige nadeel van dit wondermiddel is dat het de apen slimmer maakt. Vervang de apen door haaien en het stro door water en u krijgt direct het scenario van Deep Blue Sea . De paralellen zijn immers frapant: opgesloten dieren, de zoektocht naar het ultieme

De Smart van één miljoen

“Het is gebeurd” zou Erik van Looy zeggen. Deze ochtend was ik getuige van een fenomeen waar archeologen binnen duizend jaar nog over gaan spreken. Mijn trouwe Smart Forfour – beter bekend als de pimped Smart Fortwo – heeft de historische kaap van de 100.000 kilometer overschreden. Ik had nooit gedacht dat ik de historische verjaardag zou vieren van mijn plastieken boterhamdoos op vier wielen toen ik hem zes jaar geleden kocht. Hij was toen amper 1 jaar oud en had reeds 13.000 kilometer met het asfalt gespeeld. Het was liefde op het eerste zicht. Voor amper zevenduizend euro mocht ik hem meenemen en sindsdien is de liefde alleen maar gegroeid. Zoals menig andere auto heeft hij heel soms eens een hoest of niesbui, maar rare kuren heeft hij eigenlijk nog nooit gehad. Ok, dit jaar heeft hij een lekke band gehad, maar welke bejaarde heeft er soms geen last van winderigheid? Zo’n zaken moet je met de mantel der liefde afdekken. Vorige maand is hij zonder problemen en steekpenningen door d

Lincoln en de blanke Telenet slavin

“My kingdom for a horse,” moet Richard III als laatste woorden hebben uitgezucht op het slagveld. In mijn geval zou het eerder een blanke slavin zijn in ruil voor mijn Yudaiaans koninkrijk. In mijn mentale schatkamer blijven immers zoveel ideeën en plannen onaangeroerd wegens tijdsgebrek. Een blanke slavin zou een deel van dit tijdsgebrek kunnen compenseren. Koken, stofzuigen of mijn wagen een goede beurt geven. Het zijn maar enkele voorbeelden die al een flinke slok op de borrel zouden schelen. De kans is echter groot dat Lincoln vanuit zijn graf zou herrijzen om mij een paar zombiaanse motten om mijn oren zou geven met zijn hoge hoed. De armse stakkerd had tijdens zijn ambtstermijn van de afschaffing van de slavenarbeid een punt gemaakt en met succes. Zoveel jaar na datum vond Steven Spielberg de heldendaad van Lincoln belangrijk genoeg om er een film van maar liefst 2,5 uur aan te wijden. Afgelopen weekend ben ik naar het epos gaan kijken dat genomineerd is voor 12 oscars. Laat i