Yudaiaans Nieuwsblad

Het zal je maar overkomen om heel je leven in een kooi door te brengen. Geen gouden kooi, maar eentje met ijzeren staven en in plaats van een Perzisch tapijt een prikkend bedje van stro. Voor veel testdieren is dat hun toekomstbeeld. Het vormt ook het decor van 'Rise of the Planet of the Apes' [ Trailer ]. Ik kan me eigenlijk nog weinig herinneren van de originele 'Planet of the Apes' films die Hollywood op ons heeft afgevuurd, buiten de legendarische Vrijheidsbeeld-scène , ludiek overgedaan door The Simpsons . Het uitgangspunt van deze nieuwe apenfilm is de zoektocht naar het wondermiddel tegen Alzheimer. De proefkonijnen van dienst om dit middel te testen zijn - hoe kan u het toch zo goed raden - een stel apen. Het enige nadeel van dit wondermiddel is dat het de apen slimmer maakt. Vervang de apen door haaien en het stro door water en u krijgt direct het scenario van Deep Blue Sea . De paralellen zijn immers frapant: opgesloten dieren, de zoektocht naar het ultieme

Ik zal ongetwijfeld in de brandende hel belanden voor alle verwensingen die ik ooit geuit heb tegen wielertoeristen. De zon hoeft nog maar een glimp te tonen van haar gloedrode bilspleet en plotseling duiken de wielerterroristen in bosjes op. Fietspaden zijn daarbij doorgaans niet aan hen besteed. Met drie naast elkaar en met uitgestrekte tong naar de automobilisten palmen ze de weg in. Hun professionele spitsbroeders zijn doorgaans nog een graadje erger. Hele stukken wegdek worden volledig afgezet en opgeëist te ere van deze wielergoden. Gepensionneerden met bierbuik mogen daarbij met hun onafscheidelijk spiegelei-bordje tijdelijk agentje spelen. Om af te kicken van deze heersende wielersmurfen frustratie moest ik van mijn ingebeelde gedragstherapeute een drastische stap zetten: mezelf direct confronteren met mijn frustratie. De plaats van therapie werd de Eneco-tour te Genk. Toegegeven, de vip-kaarten die we gekregen hadden waren wel een kleine stimulans.

“Het is gebeurd” zou Erik van Looy zeggen. Deze ochtend was ik getuige van een fenomeen waar archeologen binnen duizend jaar nog over gaan spreken. Mijn trouwe Smart Forfour – beter bekend als de pimped Smart Fortwo – heeft de historische kaap van de 100.000 kilometer overschreden. Ik had nooit gedacht dat ik de historische verjaardag zou vieren van mijn plastieken boterhamdoos op vier wielen toen ik hem zes jaar geleden kocht. Hij was toen amper 1 jaar oud en had reeds 13.000 kilometer met het asfalt gespeeld. Het was liefde op het eerste zicht. Voor amper zevenduizend euro mocht ik hem meenemen en sindsdien is de liefde alleen maar gegroeid. Zoals menig andere auto heeft hij heel soms eens een hoest of niesbui, maar rare kuren heeft hij eigenlijk nog nooit gehad. Ok, dit jaar heeft hij een lekke band gehad, maar welke bejaarde heeft er soms geen last van winderigheid? Zo’n zaken moet je met de mantel der liefde afdekken. Vorige maand is hij zonder problemen en steekpenningen door d

Zoals heel veel andere kinderen, heb ik in mijn jeugdjaren heel veel leerstof geslikt. Ik voelde me soms een gans die een trechter in zijn bek kreeg gepropt om mijn hersens nutteloos vet te mesten. Tegenspartelen had geen zin en Gaia was in geen velden of wegen te bekennen. Aan het vakkenaanbod mag voor mijn part dan ook drastisch gesleuteld worden. Waarom hebben ze me nooit geleerd om een ei te bakken of een wasmachine aan de praat te krijgen? Het vak kaarten lezen en oriëntatie was misschien ook geen overbodige luxe geweest. Net zoals je een pyromaan geen lucifers mag geven of Roger Van Gheluwe geen plopsaland-abonnement in de handen mag stoppen, zo is het gevaarlijk om mij alleen te laten met mijn oriëntatiegevoel. Een goed getraind oriëntatiegevoel, het zou me alvast van pas zijn gekomen in mijn reis ( Côte Voîture ) en ook gisteren in het maïsdoolhof te Essen. Het avontuur begon alvast met een waarschuwingsbord dat zo bol stond van de fouten dat het angstzweet me nog meer begon