Doorgaan naar hoofdcontent

De wielersmurfen-frustratie

Ik zal ongetwijfeld in de brandende hel belanden voor alle verwensingen die ik ooit geuit heb tegen wielertoeristen. De zon hoeft nog maar een glimp te tonen van haar gloedrode bilspleet en plotseling duiken de wielerterroristen in bosjes op. Fietspaden zijn daarbij doorgaans niet aan hen besteed. Met drie naast elkaar en met uitgestrekte tong naar de automobilisten palmen ze de weg in. Hun professionele spitsbroeders zijn doorgaans nog een graadje erger. Hele stukken wegdek worden volledig afgezet en opgeëist te ere van deze wielergoden. Gepensionneerden met bierbuik mogen daarbij met hun onafscheidelijk spiegelei-bordje tijdelijk agentje spelen. Om af te kicken van deze heersende wielersmurfen frustratie moest ik van mijn ingebeelde gedragstherapeute een drastische stap zetten: mezelf direct confronteren met mijn frustratie. De plaats van therapie werd de Eneco-tour te Genk. Toegegeven, de vip-kaarten die we gekregen hadden waren wel een kleine stimulans.

Alhoewel de Eneco-rit rond de middag startte kwamen we pas in de late namiddag toe. Een therapie-overdosis leek me immers ook niet opportuun. Een claustrofoob laat je ook niet een hele namiddag picknicken in een lift. Alle zintuigen kwamen aan bod in het mini-vip-dorpje. De huid werd getrakteerd op een fikse hydraterende regenbui, de smaak en geur op allerlei snacks en lekkere hapjes, de trommelvliezen op een enthousiaste stuntelige omroeper en het oog op een uitgelaten mensenmassa. De hele wielercaravaan - die we vanuit een verhoogd platform konden volgen - was op een paar nanoseconden gepasseerd. Hier had het publiek naar toegeleefd. Een voorspel van uren drinken en vreten werd beloond met een kortstondig orgasme veroorzaakt door Mateo Bono, de winnaar van dienst. Nog geen vijf minuten later was de organisatie reeds bezig met de afbraak om alle sporen van de wielergekte uit te wissen.

Ben ik genezen van mijn wielersmurf frustratie? Ach, wielrennen kan een feest zijn en wie ben ik om de partypooper van diens te zijn. Ik hoop alleen dat de (vooral) fietsende amateur feestvarkens ook de wegcode wat meer respecteren zodat ik me minder blauw hoef te ergeren!

Labels:

Reacties

  1. Gert14 augustus 2011 om 05:47

    En wanneer dan ook de automobilisten, voetgangers,ruiters,... Diezelfde wegcode respecteren zijn we er helemaal :)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Rise of the Planet of the Apes: gehaaide plagiaat?

Het zal je maar overkomen om heel je leven in een kooi door te brengen. Geen gouden kooi, maar eentje met ijzeren staven en in plaats van een Perzisch tapijt een prikkend bedje van stro. Voor veel testdieren is dat hun toekomstbeeld. Het vormt ook het decor van 'Rise of the Planet of the Apes' [ Trailer ]. Ik kan me eigenlijk nog weinig herinneren van de originele 'Planet of the Apes' films die Hollywood op ons heeft afgevuurd, buiten de legendarische Vrijheidsbeeld-scène , ludiek overgedaan door The Simpsons . Het uitgangspunt van deze nieuwe apenfilm is de zoektocht naar het wondermiddel tegen Alzheimer. De proefkonijnen van dienst om dit middel te testen zijn - hoe kan u het toch zo goed raden - een stel apen. Het enige nadeel van dit wondermiddel is dat het de apen slimmer maakt. Vervang de apen door haaien en het stro door water en u krijgt direct het scenario van Deep Blue Sea . De paralellen zijn immers frapant: opgesloten dieren, de zoektocht naar het ultieme
2 reacties
Meer lezen

De Smart van één miljoen

“Het is gebeurd” zou Erik van Looy zeggen. Deze ochtend was ik getuige van een fenomeen waar archeologen binnen duizend jaar nog over gaan spreken. Mijn trouwe Smart Forfour – beter bekend als de pimped Smart Fortwo – heeft de historische kaap van de 100.000 kilometer overschreden. Ik had nooit gedacht dat ik de historische verjaardag zou vieren van mijn plastieken boterhamdoos op vier wielen toen ik hem zes jaar geleden kocht. Hij was toen amper 1 jaar oud en had reeds 13.000 kilometer met het asfalt gespeeld. Het was liefde op het eerste zicht. Voor amper zevenduizend euro mocht ik hem meenemen en sindsdien is de liefde alleen maar gegroeid. Zoals menig andere auto heeft hij heel soms eens een hoest of niesbui, maar rare kuren heeft hij eigenlijk nog nooit gehad. Ok, dit jaar heeft hij een lekke band gehad, maar welke bejaarde heeft er soms geen last van winderigheid? Zo’n zaken moet je met de mantel der liefde afdekken. Vorige maand is hij zonder problemen en steekpenningen door d
4 reacties
Meer lezen

Lincoln en de blanke Telenet slavin

“My kingdom for a horse,” moet Richard III als laatste woorden hebben uitgezucht op het slagveld. In mijn geval zou het eerder een blanke slavin zijn in ruil voor mijn Yudaiaans koninkrijk. In mijn mentale schatkamer blijven immers zoveel ideeën en plannen onaangeroerd wegens tijdsgebrek. Een blanke slavin zou een deel van dit tijdsgebrek kunnen compenseren. Koken, stofzuigen of mijn wagen een goede beurt geven. Het zijn maar enkele voorbeelden die al een flinke slok op de borrel zouden schelen. De kans is echter groot dat Lincoln vanuit zijn graf zou herrijzen om mij een paar zombiaanse motten om mijn oren zou geven met zijn hoge hoed. De armse stakkerd had tijdens zijn ambtstermijn van de afschaffing van de slavenarbeid een punt gemaakt en met succes. Zoveel jaar na datum vond Steven Spielberg de heldendaad van Lincoln belangrijk genoeg om er een film van maar liefst 2,5 uur aan te wijden. Afgelopen weekend ben ik naar het epos gaan kijken dat genomineerd is voor 12 oscars. Laat i
Een reactie posten
Meer lezen