Yudaiaans Nieuwsblad

Wat heb ik toch medelijden met het legertje journalisten dat dezer dagen aan de Wetstraat of aan Hertoginnendal buiten moet kamperen. Uren wachten voor die ene seconde op beeld vast te leggen van Jo van Deurzen of Yves Leterme. De koude zou mij alvast overmannen en ik zou beginnen hallucineren. Er is echter nog één groter probleem. Mijn blaas is zo groot als die van een gemiddelde buidelrat en zo lang wachten zonder sanitaire stop zou nog erger zijn dan het bijwonen van een optreden van La Esterella. Hoe doen die journalisten dat toch? Gebruiken ze een boom of stellen de politici een mobiele toilet ter beschikking? Het antwoord kreeg ik van Axel Enthoven tijdens het een-programma De Bedenkers. Blijkbaar bestaan er plaszakken die superabsorberende polymeerkristallen omzetten in een vaste gel. Super handig dus voor de wielrenner tijdens een wedstrijd, een manager tijdens de marathonvergadering of de wachtende journalist. Ik heb trouwens een donkergrijs vermoeden dat naamgenoot en VTM j

Vincent van Quickenborne wil Cyberklaas spelen. Om de kenniskloof tussen arm en rijk te dichten wil de Open VLD minister iedereen op het internet krijgen. Belastingsvermindering voor de laagste inkomens indien ze een computer aanschaffen moet de kloof dichten. Op zich een nobel doel, maar waarom zijn alle Belgen niet gelijk? Zo heb ik nooit verstaan waarom niet iedereen - naar analogie met Nederland - een studiebeurs kan krijgen. Een renteloze lening die iedere student moet terugbetalen eenmaal deze is afgestudeerd en werkt. Ik denk echter teveel en dat is niet goed! Zeker niet tijdens het snijden van ajuin. Het leek alsof een mes door boter gleed. Als een volleerde macho kon ik de pijn verbijten. Het bloed spoot in alle kanten en het leek wel alsof ik een oliebron had geraakt. Ik heb meerdere malen de maagd Maria en god de vader geroepen, maar geen van beiden had zin om door dit hondenweer mij tegemoet te snellen. Mijn leven flitste voor mijn ogen. Ik kon echter nergens de nietjesma

Er loopt weer een boekencampagne in het Shoppingcenter Gent Zuid. De 5de boekeninzameling t.v.v. Oxfam-Solidariteit is weer een feit. Wat zou ik toch graag met een voetbal die groene torens omver sjotten die ze daar geplaatst hebben. Het is verdomme zo verleidelijk. Ik zou beter ook eens snuisteren in mijn archief om te zien of ik geen overtollige boeken heb die ik kan inruilen. Vermoedelijk zou de helft van mijn boeken van de hogeschool en de unief er moeten aan geloven. Eén cursus zou ik echter nooit wegdoen. Mijn cursus filosofie van de tweede licentie die door professor Erik Oger werd gedoceerd. Zijn boek "Nachtoog, schuine wegen van de filosofie" is een must voor iedereen die graag eens zijn grijze massa laat werken. Geen kost dus voor de fans en stoeipoezen van Ignace Crombé. "Ondanks de gigantische ontwikkeling van wetenschap en techniek, hebben we nog steeds geen vat op heel wat gebeurtenissen. We beheersen ze niet, net omdat we ze willen beheersen. Geen exte

Na jarenlang de schoolbanken en bijhorende stoelen de rug te hebben toegekeerd was het zaterdagochtend tijd voor een rendez-vous in het domotica-gebouw van Syntra (kortrijk). De Drupal-opleiding is eindelijk van start gegaan alhoewel ik de manier van les geven ongelooflijk chaotisch vond. Een hutsepot van nieuwe termen werden door mij strot geduwd en tijd om te slikken was er nauwelijks. Een portie zelfstudie en een snuifje doorzettingsvermogen zullen wel als maagzout dienen om de leerstof te verteren. Ik had 's ochtends echter nog geen idee dat ik 's avonds in Oostende nog eens echte hutsepot kreeg voorgeschoteld. Varkenspootjes, koeietongen, oortjes van uitgestorven diersoorten en konijnenstaarten lagen broederlijk naast elkaar te pruttelen en uit te rusten in een stalen stoofput op een gezellig bedje van koolblaadjes en spruitjes. Alhoewel de culiniaire Oostendse keuken doorgaans van zeer hoog niveau is, begon mijn maag dit maal in opstand te komen. Ik had gelukkig eerder op

Stilstaan is achteruitgaan en met dit adagium in het achterhoofd was ik verheugd dat ik vandaag een opleiding Microsoft Dynamics CRM kon volgen. De opleiding werd gegeven door Traviata, een IT-bedrijf uit Diegem. Ik ben absoluut overtuigd geraakt van de kracht en de noodzaak van een krachtig relatiemanagementsysteem. Aan de opleiding zijn maandelange vergaderingen voorafgegaan waar ik (gelukkig) niet steeds deel van uitmaakte. Niets zo hatelijk als vergaderingen die niet productief zijn. Ik vermoed echter dat sommige collega's als jaarobjectief "vergaderingen plannen" hebben staan. Het jammere is dat tijdens dergelijke opleidingen discussies die reeds waren afgerond tijdens deze dergelijke vergaderrondes opnieuw worden opgerakeld. Het leek alsof er zout in een oorlogswondes werd gestrooid. Ik versta nu goed wat politiekers elke dag meemaken in het parlement. Eindeloze discussies met als enig doel de discusie an sich. Er is dan ook een reden dat de meeste politici zo lelij

Ik heb niks tegen Paul D'hoore! Echt niet! De beursgoeroe van de VRT-nieuwsdienst straalt kennis uit en zijn beursanalyses zijn verhelderend. Maar zoals Paul Vanden Boeynants ooit uitkraamde: Trop is teveel. De laatste dag zie ik hem elke dag op het scherm en ik kan er niet meer tegen. Het lijkt wel alsof er een pavlov-effect optreedt in mijn hersenpan telkens als ik de man - die de broer van ex-nieuwsanker Sigrid Spruyt zou kunnen zijn - op mijn netvliezen krijg gebrand. Paul D'hoore means bad news. Telkens ik hem zie gaat het barslecht met onze economie. Geen D'Hoore en het gaat goed. Het kan toch niet moeilijk zijn om hier een heus complot in te zien. Ik denk dat we te vaak oorzaak en gevolgd hebben verwisseld in het verleden. Zien we dit zwartharig beurskonijn als het goed gaat? Ik dacht van niet. Een zelfde negatieve mediacorrelatie kunnen we trekken tussen het weerbericht. Ik ben ervan overtuigd dat Sabine Haagedoren meer slecht weer verkondigt dan Jill Peeters (VTM

  Uit de foto zou je in de eerste plaats denken dat Piet en Mimi tijdens een opname van het kookprogramma Lekker Thuis een klein dispuut hadden over de gaartijd van de parelhoen, maar niks is minder waar. Deze rontgenfoto moet de losbandige Londense jeugd wijzen op de gevaren van messen. Men tracht hiermee de teller van het zinloos geweld terug te dringen. De jongen op de 'foto'heeft de aanval wonder boven wonder overleefd, maar moet hoogstwaarschijnlijk goed opletten voor magneten. Het lijkt tegenwoordig wel een rage om horrorbeelden of ditem woordgebruik te hanteren in reclame-advertenties om het conatief gedrag van de consument te sturen: Gij zult niet roken Kregen filmsterren vroeger duchtig miljoenen dollars toegeschoven om te pronken op de catwalk en het witte doek met bijhorende stinkstok, dan is de tijd van de zuivere wind aangebroken. Horecazaken worden rookvrij gemaakt en op het televisiescherm wisselen de reclames van nicotinekauwgom en nicotineplakkers elkaar in e

Everybody needs good neighboors! Met deze gedachte in het hoofd heb ik gisteren voor het eerste officieel kennis gemaakt met de bovenburen en nog enkele andere buurtbewoners. Gastvrouw Suzanne - die officieel stephanie noemt - en gastheer Michael zorgden voor een warm ontvangst. Ik was samen met haar de enige niet-ingenieur in het bonte mannelijke gezelschap. Het begrip knelpuntberoep zou van schaamte in de koelkast kruipen. Ik hoopte deze avond echter vooral te weten te komen van wie de draadloze internetverbinding WIFI 70 is, waar mijn laptop steeds verbinding mee maakt. Blijkbaar surft iedereen van het gebouw via deze altruïstische verbinding en zolang er geen rook uit mijn Acer komt maak ik me ook geen zorgen. Waar ik me wel zorgen om maakte was het saaiheidsgehalte van de strategiedag van gisteren, maar het is zeer goed meegevallen. De plaats van afspraak was Auberge du Pecheur in Sint-Martens-Latem. Mijn blitse Smart Forfour voelde zich tussen de peperdure Ferrari's en Pors

Het lijkt soms op een ware atletiekwedstrijd om zonder besmeurde schoenen mijn werk aan de Reep te Gent te bereiken. Niet zozeer de maniakale autobestuurders zorgen voor deze sportieve uitdaging, maar wel de natuurlijke uitscheidingen van honden. Als ware kunstwerkjes in allerlei vormen en kleuren lijken deze projectielen te zijn ontsnapt uit het SMAK en geëtaleerd op het trottoir. Uit angst de kunstenaars op de tenen te trappen (en mijn eigen tenen te bevlekken) is het elke dag een wedstrijdje hordelopen geworden. Bovendien heb je ook nog mensen die de vorm van een vuilnisbak niet goed kennen en het afval maar op straat laten rondslingeren. Vermoedelijk catalogeren zij hun afval ook niet als afval, maar als expressie van hun levenswijze die ze willen delen met een groot Gents kunstminnend publiek. Zeer vervelend allemaal omdat ik waarschijnlijk een grote cultuurbarbaar ben. Mijn hart vulde zich dan ook met vreugde toen ik vernam dat er opnieuw een grote sensibiliseringscampagne werd

Op de zesde dag schiep God de mens, "naar zijn evenbeeld, om heerschappij te voeren over alle andere schepselen". We weten allemaal dat dit bijbelfabeltje maar deels klopt. Er lopen de laatste tijd zo’n rare konijnen rond dat ik ten stelligste betwijfel of alle mensen van dezelfde transportband komen gerold. Ik denk dat sommige mensen zich gebukt hebben toen ze het verstand in het hoofd wilden proppen. Met het tweede deel van de zin ben ik het al iets meer mee eens. Ik interpreteer de zin hierbij echter enigszins anders. Sinds het ontstaan probeert de ene mens de andere te overtroeven. Neem nu Eva die Adam per se wou verplichten om die verdomde appel te plukken in de tuin van eden. Dankzij die relnicht vertoeven we nu mooi elders. Wat zou het leven toch mooi zijn geweest in het hemelse paradijs: elke dag baden in geitenmelk, rusten op een bedje van palmbomen, nippen aan kokosnootsapjes en de rug die dagelijks wordt gemasseerd door de fluwelen vingers van een schone deerne. Me

Nog 3 nachten slapen en Gent zal weer daveren op zijn grondvesten. Lieven Decaluwe mag weer voor 10 dagen de feestenburgemeester spelen. Voor mij is het de derde keer dat ik het van dichtbij meemaak. Vorig jaar van iets te dichtbij als je het mij vraagt. Toen woonde ik nog aan het prachtige Sint-Veerleplein in het hart van Gent, maar 10 dagen na elkaar het gekweel van Vanessa Chinitor en de de flauwe fratsen van Dirk Bauters te moeten aanhoren is zelfs voor mij teveel. Gelukkig woon ik nu net op de rand van de feestenzone en zal de geluidsoverlast beperkt zijn tot een minimum. De optredens van de Kreuners en Kate Ryan beloven de topers te worden van deze editie en vermoedelijk zal ik dan ook present tekenen. Nu ik het toch over tekenen heb, blijkbaar heeft de site “De zatte vrienden” beslist om een borstencampagne te lanceren voor het behoud van België ipv een petitie, daar deze weinig effect sorteert volgens de initiatiefnemers (site). Waarom toch al die moeite. België is een euthe

Ingeborg kon het zo mooi zingen vroeger " door de wind, door de regen". Wind was er vandaag inderdaad in overvloed. Op het Sint-Baafsplein vlogen de asbakken en lege stoelen door een felle windstoot zowaar en masse op de grond. Een bende Hollanders - die vermoedelijk hun voetbalverdriet aan het verdrinken was - vonden het absoluut "geinig". Het was echter allemaal een voorteken voor de film die ik deze middag ging bekijken in de Kinepolis bioscoop. "The happening" van regisseur M. Night Shyamalan ging over dodelijke windvlagen die mensen tot wanhoopsdaden brachten. Mensen met suicidale neigingen maar met gebrek aan inspiratie raad ik absoluut aan om de film te gaan bekijken. In de film komen meer dan 10 manieren aan bod hoe je dichter bij Sint-Pieters kan komen: werp jezelf letterlijk voor de leeuwen, ga liggen onder een grasmaaier, spring van een stelling of knuffel eens een boom tegen een hoge snelheid. De plot deed me sterk denken aan Spielbergs War o

Wie de EK voetbalmatch gezien heeft van Oranje tegen les Bleus zal het volledig met mij eens zijn: wat een wedstrijd. Het lijkt wel of het Nederlandse eltal terug zijn godenstatus waard is. De Hollandse bloedcellen in mijn lijf maakten na afloop een vreugdendansje. Toen ik de volgende ochtend in Breda rondliep viel het me op hoe hard de Nederlanders meeleven met hun elftal. Menig café baadde in een oranje sfeer en aan menig huis wapperde de Nederlandse vlag. Dergelijke samenhorigheid is iets waar nonkel Albert en tante Paola alleen maar van kunnen dromen. Tijdens mijn bezoek aan Breda werd er een stop gemaakt in de Flinstering. Op zich zei de naam me niks en het was ook toevallig dat ik er binnen ging. Spoedig werd me duidelijk dat de uitbaters de Nederlandse editie van 'Mijn Restaurant' hadden gewonnen. Vermoedelijk lagen de eisen bij RTL4 stukken lager dan bij VTM. Peter Goossens had de menu kaart enkel gehanteerd om zijn Havana sigaar aan te steken. Het feit dat ik er een

Waar is de tijd van Daens toen we nog allemaal als brave werkezeltjes naar de fabriek gingen om ons droog brood op de plank te verdienen. Bovendien ging dit vaak gepaard met de nodige risico's. Zo waren de weefgetouwen ware moordmachines die geen genade kenden. Kinderen kwamen nog maar net uit de bloemkool gerold en moesten onmiddellijk voor dag en dauw mee voor een appel en een ei. Ik denk dat we vandaag de dag zeker en vast niet mogen klagen. De verhouding vrije tijd versus arbeidstijd heeft nog nooit zo in schril contrast gestaan met deze vroegere periodes van weleer. De vraag is echter of we deze vrije tijd ook nuttig invullen? De linkerhand van de jeugd lijkt meer en meer vergroeid met hun gsm terwijl de rechterhand één is geworden met de afstandsbediening. De ogen lijken vastgeplakt aan een computerscherm terwijl het achterwerk een ware romance beleeft met de zetel. De benen en enkels mogen af en toe gestrekt worden om het Wii-bord te testen. De trommelvliezen worden ondertus

Binnenkort is het zover. Ik blijf als enige mannelijke medewerker over op een marketingafdeling vol met vrouwen. Mijn enige mannelijke collega heeft beslist om zijn geluk te beproeven bij een winkelketen die pretendeert steeds de goedkoopste te zijn. Ik ben echt benieuwd hoe hij zijn dagelijkse ritten naar Halle gaat ervaren. Elke dag uren in de file staan lijkt me even boeiend als een cursus kantklossen. Op het openbaar vervoer rekenen kan je vandaag de dag evenmin. De treinstaking van vandaag onderstreept nogmaals deze understatement. Het probleem voor mij is echter: hoe ga ik overleven met 7 vrouwen. Een plaatsvervanger is nog niet aangesteld en dit kan nog even op zich laten wachten. Ik voel me dan ook een beetje zoals Robinson Crusoe. Om het hoofd boven water te houden op dit eiland der oestrogenen ben ik me volledig aan het verdiepen in de psyche van de vrouw. De vraag is echter hoe moet ik te werk gaan. Moet ik bellen om raad naar de astroline op VTM waar één of andere afgedan

Ze hadden gisteren in Brussel geluk dat er geen ophokplicht was voor gevogelte. Er liepen tijdens de Brusselse gaypride immers weer heel wat stoetgangers mee met roze pluimen in hun kont. Sommigen liepen dan weer met leren pakjes te flanneren. Anderen bleken een acute allergie te vertonen aan kledij en konden enkel overleven middels een string. Toegegeven, het percentage loslopende en aan palen bengelende roze partygangers is gedaald tegenover voogaande edities. Zoiets kunnen we alleen maar toejuichen. Ook het feit dat verenigingen zoals de Chiro en de jeugdafdeling van het Rode Kruis zichtbaar aanwezig waren verdient een figuurlijke pluim. De hamvraag is echter wat de relevantie nog is van een dergelijke bonte stoet. De meeste strijdpunten zijn immers verwezenlijkt: huwelijk, adoptie, etc. Het lijkt me nuttiger dat ze dagen zoals de vrouwendag, gaypride, anti-discriminatiedag, ... bundelen in een grensoverschrijdende happening. Een nationale feestdag voor de diversiteit. Ik pleit trou

Een tijdje geleden vroeg iemand me om mee te doen aan een blogestafette. Ik dacht eerst dat hij een aantal Amsterdamse paddo's achter de kiezen had, maar al spoedig liet ik me overhalen om het spel mee te spelen. De tekst moest wel gaan over het het onderwerp durf. Het viel me daarbij direct te binnen dat de meeste zaken in de natuur in paren voorkomen. Enerzijds heb je de complementaire paren die samen een synergie veroorzaken. Ik denk hierbij aan de twee ogen die een dieptezicht creëren of de tegenpolen van een magneet die een aantrekkingsveld tot stand brengen. Anderzijds heb je de paren die zich gedragen als water en vuur. Een mooi voorbeeld hierbij zijn de menselijke oerinstincten durf en angst. Als deze twee emoties een huwelijk zouden aangaan zou er een stilstand ontstaan. Geen vooruitgang zonder durf, geen achteruitgang zonder angst. Het zijn ook twee gevoelens waarmee ik -zoals zoveel mensen- al vaak te maken heb gehad. Ik ben blij dat ik niet kamp met echte traditionele

Het komt niet vaak voor dat ik een boek ter hand neem. Enerzijds omdat de meeste auteurs in mijn ogen saai schrijven en gebrek aan inspiratie vertonen. Ik doel dan voornamelijk op de auteurs die je als prille student in het middelbaar door je strot krijgt geramd. Ze hebben mij met een waar lezerstrauma opgezadeld. Anderzijds omdat een film bekijken doorgaans sneller gaat. Beschouw het als een vorm van McDonaldisering van mijn hersencellen. Ik wil een snelle hap, slikken en klaar zijn voor een nieuw brokje sensatie. Voor het boek '100 Geluksversnellers', dat mijn vader - net terug van Brazilië- deze ochtend onder mijn neus schoof, wou ik een uitzondering maken. De titel werkt dan ook als een rode lap op een bronstige stier. Wie wil er immers niet zijn geluk versnellen? Kort samengevat bestaat geluk uit een zevental pijlers, die als een synergetische ploeg op elkaar inwerken. Ten eerste is er het positief zelfbeeld dat je als een werkwoord moet beschouwen. Je moet het voortdure

Wat is er zaliger dan op een mooie lentedag zonder jas buiten te lopen. Het leek vrijdag wel of de eerste zonnestralen een rode loper vormden. De vogeltjes toverden een welkomstlied uit hun bekjes alsof er een Afrikaans staatshoofd op Melsbroek was geland. Op zo'n dagen is de batterij weer eens opgeladen en kan er bijna niks verkeerd gaan. Nu ja, dat denk je dan alleszins. Blijkbaar had een delegatie van mieren beslist om bij dit mooie lenteweer op survival te trekken in de koffie-automaat op mijn werk. Als apotheose werd gekozen om een plons te nemen in mijn kopje koffie. Reanimatie kon helaas niet meer baten voor deze kleine vriendjes. Een groot deel is verdronken in de hete substantie en eentje (het kunnen er meer zijn) zal pas - na het passeren via mijn darmkanaal - het levenslicht terug zien. Ik besef dat Gaia mij dit niet in dank afneemt, maar ze mogen zelf eens mond-op-mond toepassen op een mier. Ik maak me trouwens meer en meer zorgen om het weer de laatste tijd. Niet zozee

Het is weer komkommertijd in België en dan worden weer evenementen uit lang vervlogen tijden van onder het stof gehaald. De nostalgische sfeer van weleer waar we deze week worden in ondergedompeld luistert naar de weinig bliste naam Expo 58. "Een exp(l)osie van oude filmpjes van het atomium en jodelende kwelduivels als Jo Leemans" zo kan ik de reportages samenvatten. Hebben we dan zo weinig hedendaagse topevenementen dat we steevast moeten teruggrijpen naar het verleden? Deze redenering kan trouwens doorgetrokken worden naar het muzikale domein. De jaren 90 zijn heter dan heet en onze trommelvliezen zullen het geweten hebben. Radio Donna besteedde zelfs een hele week aan de terugkeer van de beats van 2 Fabiola, Dr. Alban, Culture Beat en aanverwanten. De hedendaagse muziek wordt afgeschilderd als brol in vergelijking met de gouden noten van toen. Een derde nostalgisch teruggrijpen naar vroeger zijn de televisieseries van weleer. Het woord 'parafix' doet de nostalgis

Na belastingontduiken, tooghangen en filibusteren hebben we sinds kort een nieuwe nationale sport in België: "klagen over dure voeding". Elke week moeten de kranten of het televisiejournaal de prijsstijgingen onder de spotlight brengen. Het is hierbij wel interessant om de reacties te lezen op dergelijke artikels op online nieuwssites. Jan modaal mag onder een pseudoniem intellectuele praat verkondigen over voedingsprijzen in de hoop daarmee de opgekropte frustraties te kanaliseren. Er zijn er die pleiten voor de revolutie. Anderen hopen dat Mega Mindy de oplossing zal brengen. Intrigerend zijn dan weer de mensen die pleiten voor het zogenaamde consuminderen. Als halve Nederlander prikkelen dergelijke woorden mijn voelsprieten zoals de woorden Westvleteren en macht dat doen bij Yves Leterme. Als ware ontdekkingsreiziger heb ik er op losgegoogled om alles over consuminderen te weten. Opvallend, maar niet geheel onverwachts, is het enorme aanbod van Nederlandse sites die de m

Er zijn mensen die graag haken, breien of borduren. Aangezien ik geen van de drie disciplines machtig ben, heb ik me maar geschoold tot professionele bioscoopganger. Na een succesvol bioscoopjaar in 2007 waarin ik ongelooflijk veel films hebben kunnen bekijken, hoop ik de trend in 2008 te kunnen voortzetten. De eerste film van 2008 is ' Aanrijding in Moscou ' geworden. Volledig ongepland stelde collega Laurence gisterenavond voor om deze Genstsche film te gaan bekijken. Iedereen weet dat ik een zwak heb voor blonde vrouwen en onmogelijk neen kan zeggen tegen smekende puppy-oogjes. Zogezegd, zo gedaan! Om 19.45 waren we al in de Kinepolis, maar daar werden we al snel met de neus op de feiten gedrukt: Krokusvakantie. De zaal was reeds volzet en zoals Jozef en Maria werden we genoodzaakt een andere cinemastal op te zoeken. Onderweg kruisten we nog twee andere collega's die ons vergezelden naar de Studioscoop. We waren intussen al 20.15u. Na 5 minuten waren we reeds aan de ka