Doorgaan naar hoofdcontent

I Love #nachtoog

Er loopt weer een boekencampagne in het Shoppingcenter Gent Zuid. De 5de boekeninzameling t.v.v. Oxfam-Solidariteit is weer een feit. Wat zou ik toch graag met een voetbal die groene torens omver sjotten die ze daar geplaatst hebben. Het is verdomme zo verleidelijk. Ik zou beter ook eens snuisteren in mijn archief om te zien of ik geen overtollige boeken heb die ik kan inruilen. Vermoedelijk zou de helft van mijn boeken van de hogeschool en de unief er moeten aan geloven. Eén cursus zou ik echter nooit wegdoen. Mijn cursus filosofie van de tweede licentie die door professor Erik Oger werd gedoceerd. Zijn boek "Nachtoog, schuine wegen van de filosofie" is een must voor iedereen die graag eens zijn grijze massa laat werken. Geen kost dus voor de fans en stoeipoezen van Ignace Crombé.



"Ondanks de gigantische ontwikkeling van wetenschap en techniek, hebben we nog steeds geen vat op heel wat gebeurtenissen. We beheersen ze niet, net omdat we ze willen beheersen. Geen extern obstakel, maar integendeel de inzet van de wil zelf verhindert de mogelijkheid van controle. Ongewild belet hij de uitvoering van onze voornemens. Het is geen toeval dat de westerse cultuur meestal deze paradoxale vorm van ondeheersbaarheid over het hoofd heft gezien. De reden hiervoor is de overheersende grondovertuiging dat de mens de dingen in principe (maar niet in feite) naar zijn hand kan zetten door ze te willen. Iedereen wordt er vroeg of laat mee geconfronteerd. Wanneer ze zich voordoen, hebben we met een crisis te maken. Onveranderd doorgaan met een frontale bestorming van het nagestreefde doel biedt geen oplossing meer, maar brengt ons enkel nog verder in moeilijkheden, Een uitweg kan zich enkel nog via een omweg aandienen. Dit ezelsboek volgt een aantal schuine wegen op de voet en beschrijft op boeiende wijze enkele processen waarin het verschijnsel van ‘zelfhindering’ zich voordoet: onze slaapproblemen; onze fascinatie voor de auto en zijn vermogen om tijd te winnen; onze denkprocessen waarbij we van tijd tot tijd op weerstand stuiten. Waarom verhindert onze concentratie op een probleem precies dat wij het oplossen?"
Bron: Internetboekhandel.nl

De filosofie is zeer toepasselijk op een ritueel dat zich dagelijks voltrekt: Slapen. Elke dag kruipen we met miljoenen tegelijkertijd in bed. Gelukkig niet allemaal samen. Voor de ene is dit een ritueel zonder nadenken, voor de andere een periode vol aangename dromen en kleine pleziertjes. Er zijn er ook die slapen een foltering vinden. Elke nacht tellen ze die verdomde schaapjes die over het hekje springen. Toeval of niet, vandaag is er een nieuwe website gelanceerd over dit alledaags ritueel: Ik wil slapen. De website ziet er momenteel helaas vreselijk leeg uit. Misschien dat ze beter het boek van Oger aanprijzen. Het bevat immers een heel hoofdstuk over het slapen en de dwang die we daarbij uitoefen: Ik wil slapen verdomme!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rise of the Planet of the Apes: gehaaide plagiaat?

Het zal je maar overkomen om heel je leven in een kooi door te brengen. Geen gouden kooi, maar eentje met ijzeren staven en in plaats van een Perzisch tapijt een prikkend bedje van stro. Voor veel testdieren is dat hun toekomstbeeld. Het vormt ook het decor van 'Rise of the Planet of the Apes' [ Trailer ]. Ik kan me eigenlijk nog weinig herinneren van de originele 'Planet of the Apes' films die Hollywood op ons heeft afgevuurd, buiten de legendarische Vrijheidsbeeld-scène , ludiek overgedaan door The Simpsons . Het uitgangspunt van deze nieuwe apenfilm is de zoektocht naar het wondermiddel tegen Alzheimer. De proefkonijnen van dienst om dit middel te testen zijn - hoe kan u het toch zo goed raden - een stel apen. Het enige nadeel van dit wondermiddel is dat het de apen slimmer maakt. Vervang de apen door haaien en het stro door water en u krijgt direct het scenario van Deep Blue Sea . De paralellen zijn immers frapant: opgesloten dieren, de zoektocht naar het ultieme

De Smart van één miljoen

“Het is gebeurd” zou Erik van Looy zeggen. Deze ochtend was ik getuige van een fenomeen waar archeologen binnen duizend jaar nog over gaan spreken. Mijn trouwe Smart Forfour – beter bekend als de pimped Smart Fortwo – heeft de historische kaap van de 100.000 kilometer overschreden. Ik had nooit gedacht dat ik de historische verjaardag zou vieren van mijn plastieken boterhamdoos op vier wielen toen ik hem zes jaar geleden kocht. Hij was toen amper 1 jaar oud en had reeds 13.000 kilometer met het asfalt gespeeld. Het was liefde op het eerste zicht. Voor amper zevenduizend euro mocht ik hem meenemen en sindsdien is de liefde alleen maar gegroeid. Zoals menig andere auto heeft hij heel soms eens een hoest of niesbui, maar rare kuren heeft hij eigenlijk nog nooit gehad. Ok, dit jaar heeft hij een lekke band gehad, maar welke bejaarde heeft er soms geen last van winderigheid? Zo’n zaken moet je met de mantel der liefde afdekken. Vorige maand is hij zonder problemen en steekpenningen door d

Lincoln en de blanke Telenet slavin

“My kingdom for a horse,” moet Richard III als laatste woorden hebben uitgezucht op het slagveld. In mijn geval zou het eerder een blanke slavin zijn in ruil voor mijn Yudaiaans koninkrijk. In mijn mentale schatkamer blijven immers zoveel ideeën en plannen onaangeroerd wegens tijdsgebrek. Een blanke slavin zou een deel van dit tijdsgebrek kunnen compenseren. Koken, stofzuigen of mijn wagen een goede beurt geven. Het zijn maar enkele voorbeelden die al een flinke slok op de borrel zouden schelen. De kans is echter groot dat Lincoln vanuit zijn graf zou herrijzen om mij een paar zombiaanse motten om mijn oren zou geven met zijn hoge hoed. De armse stakkerd had tijdens zijn ambtstermijn van de afschaffing van de slavenarbeid een punt gemaakt en met succes. Zoveel jaar na datum vond Steven Spielberg de heldendaad van Lincoln belangrijk genoeg om er een film van maar liefst 2,5 uur aan te wijden. Afgelopen weekend ben ik naar het epos gaan kijken dat genomineerd is voor 12 oscars. Laat i