Een tijdje geleden vroeg iemand me om mee te doen aan een blogestafette. Ik dacht eerst dat hij een aantal Amsterdamse paddo's achter de kiezen had, maar al spoedig liet ik me overhalen om het spel mee te spelen. De tekst moest wel gaan over het het onderwerp durf. Het viel me daarbij direct te binnen dat de meeste zaken in de natuur in paren voorkomen. Enerzijds heb je de complementaire paren die samen een synergie veroorzaken. Ik denk hierbij aan de twee ogen die een dieptezicht creëren of de tegenpolen van een magneet die een aantrekkingsveld tot stand brengen. Anderzijds heb je de paren die zich gedragen als water en vuur. Een mooi voorbeeld hierbij zijn de menselijke oerinstincten durf en angst. Als deze twee emoties een huwelijk zouden aangaan zou er een stilstand ontstaan. Geen vooruitgang zonder durf, geen achteruitgang zonder angst. Het zijn ook twee gevoelens waarmee ik -zoals zoveel mensen- al vaak te maken heb gehad.
Ik ben blij dat ik niet kamp met echte traditionele angsten. Spinnen geef ik steevast een hand, van plankenkoorts maak ik brandhout en het getal dertien cijfer ik niet direct weg onder een mat. De enige angst die ik soms echt heb is die van het niet weten wie er achter heel de uitvinding van het leven zit. Het is daarom ook dat de film The Truman Show me zo mateloos boeit. Wie bepaalt er welke personen ik vandaag zal ontmoeten? Wie schrijft het scenario van mijn leven? Ik zou hem (of misschien is het een haar) graag eens de hand wil schudden en vragen hoe hij de personages heeft bedacht en of hij denkt aan een vervolgroman.
Ik geloof echter niet in een alwetende godsdienst zoals het christendom waarbij een oppergod ons als marionetten zou bespelen. Ik sluit me aan bij Marx wanneer hij stelde "Die Religion ist das Opium des Volkes". Mensen worden kunstmatig dom gehouden door ze een surrugaat voor deze grote levensvraag "wie ben ik" voor te houden. In de Westerse samenleving wordt de idee van een alwetende God steeds meer afgewezen. We geloven niet meer wat meneer pastoor allemaal vertelt achter zijn dj-tafel in de kerk. Het is echter jammer dat we dan niet meer durven geloven in iets anders. Het is ook moeilijk om een definitie of een beschrijving te geven aan dit "iets". Als ik het alwetende antwoord heb gevonden op deze levensvraag en ze kan bewijzen dan zal ik er zeker een blogtekstje aan wijden en vermoedelijk win ik dan ook de nobelprijs voor de filosofie (indien die zou bestaan). Until then, the Yudai Show must go on...
Ps: mensen die een blogtekst je wensen te schrijven over durf. Let me know [yudaiskie-at-yahoo.com]. Op die manier wordt deze blogestafette verdergezet en sterft het geen stille dood ;) Deze weblogestafette werd geinitïeerd door Corne Cox en mij aangereikt door Martin.
Ik ben blij dat ik niet kamp met echte traditionele angsten. Spinnen geef ik steevast een hand, van plankenkoorts maak ik brandhout en het getal dertien cijfer ik niet direct weg onder een mat. De enige angst die ik soms echt heb is die van het niet weten wie er achter heel de uitvinding van het leven zit. Het is daarom ook dat de film The Truman Show me zo mateloos boeit. Wie bepaalt er welke personen ik vandaag zal ontmoeten? Wie schrijft het scenario van mijn leven? Ik zou hem (of misschien is het een haar) graag eens de hand wil schudden en vragen hoe hij de personages heeft bedacht en of hij denkt aan een vervolgroman.
Ik geloof echter niet in een alwetende godsdienst zoals het christendom waarbij een oppergod ons als marionetten zou bespelen. Ik sluit me aan bij Marx wanneer hij stelde "Die Religion ist das Opium des Volkes". Mensen worden kunstmatig dom gehouden door ze een surrugaat voor deze grote levensvraag "wie ben ik" voor te houden. In de Westerse samenleving wordt de idee van een alwetende God steeds meer afgewezen. We geloven niet meer wat meneer pastoor allemaal vertelt achter zijn dj-tafel in de kerk. Het is echter jammer dat we dan niet meer durven geloven in iets anders. Het is ook moeilijk om een definitie of een beschrijving te geven aan dit "iets". Als ik het alwetende antwoord heb gevonden op deze levensvraag en ze kan bewijzen dan zal ik er zeker een blogtekstje aan wijden en vermoedelijk win ik dan ook de nobelprijs voor de filosofie (indien die zou bestaan). Until then, the Yudai Show must go on...
Ps: mensen die een blogtekst je wensen te schrijven over durf. Let me know [yudaiskie-at-yahoo.com]. Op die manier wordt deze blogestafette verdergezet en sterft het geen stille dood ;) Deze weblogestafette werd geinitïeerd door Corne Cox en mij aangereikt door Martin.
Reacties
Een reactie posten