Yudaiaans Nieuwsblad

De baarmoeder is vermoedelijk het enige gratis sterrenhotel ter wereld. We verblijven er 9 maanden in cocon van warmte en liefde. We knabbelen van de moederkoek en slurpen via de navelstreng alle smoothies naar binnen. Na ons verblijf checken we out - soms is het wat wringen om door de deur te kunnen - en staan we in het middelpunt van belangstelling. Iedereen komt boven ons wiegje hangen en trekt gekke bekken die zelfs Emiel Goelen doen verbleken. Vandaag was het mijn beurt om Alice te bezoeken, het nieuwe liefdesproduct van marketingcollega Laurence en haar Franse loverboy Jacques. Het kleintje was een ware streling voor het oog. Je zou er zo in willen bijten, maar dat mocht niet. Mijn vrouwelijke collega's lieten hun bevallingsverhalen op mij los en het was alsof er een duiveltje azijnzuur plaste op mijn trommelvliezen. Het moet als vrouw een ware marteling zijn om te bevallen. Ik vond de hamvraag "Wat doe je als je kind lelijk is" een boeiende levensvraag en ik verm

Omdat Inside Digital Media en partners me enerzijds bleven stalken met hun emails en anderzijds omdat mijn general manager me wel eens een schoolreisje gunt, tekende ik present voor het Email Marketing Forum 2009. De plaats van afspraak was hotel Le Meridien te Brussel. De sprekerslijst zag er als volgt uit: Hans Smellinckx - IAB [ Linkedin ] Kenny Van Beeck - Emailgarage [ Linkedin ] Harald Dumoulin - BeforeTheHype [ Linkedin ] Karen Vanstaen - Nutricia [ Linkedin ] Bertrand van Overschelde - Emailvision [ Linkedin ] Kris van Bavel - Neolane [ Linkedin ] Walter van der Scheer - Copernica [ Linkedin ] Pieter Wuyts - 8 Seconds [ Linkedin ] Martijn Groeneweg - Measuremail [ Linkedin ] Serge de Munck - Dun & Bradstreet [ Linkedin ] Wat heb ik geleerd uit de bovenstaande presentaties. Wel, ik moet mijn best doen om een aantal punten uit mijn pen te persen: De eerste presentatie van het IAB was de interessantste brok info die ik de hele dag kreeg gepresenteerd. Eindelijk

Onder het motto "het moet niet steeds gewoontjes zijn" een kort blogje over extravagante hotels en het bijhorende interieur. Dit weekend reed ik naar mijn ouders - een moeder die de was doet is nu eenmaal handig - en passeerde ik aan de kunstsite van Verbeke Foundation in Kemzeke. In een boerengat bestaat er immers ook kunst! Eigenlijk een regelrechte schande dat ik zelf nog nooit de kunstwerken op de Verbeke Foundation heb bewonderd. Je kan er blijkbaar ook overnachten op twee extravagante manieren: in de CasAnus (van kunstenaar Joep Van Lieshout) of in één van de Campingflats van Kevin Van Braak. Het eerste stulpje mag u ook letterlijk nemen. U overnacht in een een gigantische uitvergroting van het menselijke spijsverteringstelsel gemaakt in polyester. U hoeft geen angst te hebben dat u er bescheten uitkomt. Het witte interieur van de hotelkamer zorgt immers voor een gezonde balans. De campingflat is mijns inziens even gewaagd. U slaapt op één van de vier verdiepigen van d

Pamela Anderson staat bij vele mensen bekend als de schaarsgeklede Baywatch redster die haar twee ronde reddingsboeien steeds binnen handbereik heeft. Menig man zou willen verdrinken in haar ogen. Wat velen echter niet weten is dat Pamela Anderson zich ook inlaat met dierenrechten. Deze week kwam ze in het nieuws met een spotje voor dierenrechtenorganisatie Peta . Het spotje met Pamela Anderson als strenge veiligheidsagente op een vliegveld klaagt het gebruik van bont en andere dierhuiden aan. Het filmpje met als slogan cruelty doesn't fly is voor velen echter te pikant voor woorden. Nogthans is het belangrijk om de dierenrechten te respecteren, ook voor interieurwinkels. Met de gedragscode Iway tracht Ikea op haar beurt duidelijk te maken aan het grote publiek dat ze ecologische drijfveren en maatschappelijk verantwoorde werkomstandigheden hoog in het vaandel draagt [Download Gedragscode Ikea ]. De hamvraag is echter of Ikea wel steeds het woord bij de daad voegt. Als we het

Er heerst paniek in de seniorenstad. In Antwerpen is er namelijk een bende actief die de banden laat leeg lopen van terreinwagens. De groep die zich De volgende generaties noemt laat vervolgens een briefje achter waarin ze zich afkeurend uitlaat over hun milieuvernietigende wagens. De volgende generaties is wel zo vriendelijk om het telefoonnummer van de pechdienst achter te laten. In Brazilië gaan ze gelukkig niet zo ver om de milieuproblemen onder de aandacht te brengen. Er heerst in het land immers dreigende watersnood. Om dit te voorkomen wordt het plassen in de douche gepromoot. Het bovenstaande spotje moet dit kracht bij zetten. Ik vrees dat er trouwens een Gentse duif deze morgen ook een reclameboodschap heeft achtergelaten op mijn wagen. Ik ben echter nog aan het uitdokteren wat ik met de milieuboodschap moet aanvangen.

Twitter is een hot issue tegenwoordig en dat komt niet enkel door het bloedhete weer. Voor de enkele huismoeders met een internetallergie en domme blondjes die de voorkant van hun laptop niet vinden, een definitie van het fenomeen: "Twitter is een sociale netwerksite waarbij een gebruiker korte berichtjes publiceert van maximaal 140 tekens via email of sms over de activiteiten waarmee de gebruiker op dat moment bezig is." Kortom, een voyeuristische microblog voor luie mensen. Het rare - in mijn ogen althans - is dat het veel mensen bezig houdt. Vermoedelijk omdat Big Brother niet meer op de buis is. Er bestaan zelfs marketingbureaus die twitteren over een product als dienst aanbieden of marketing-agentschappen die van twitteren hun core business hebben gemaakt. Ondanks de populariteit van Twitter is het ironisch dat slechts een mindeheid van de mensen Twitter echt hanteert. Uit een studie van de Harvard Business School bleek alvast dat slechts 10 procent van de leden 90 pro

Het zou in de grondwet van België moeten staan: Iedere Belg moet één keer in zijn leven (en liefst meermaals) de zoo van Antwerpen bezoeken. Nu Kai-Mook geboren was, wou ik zeker mijn burgerplicht vervullen. Het weer viel gisteren goed mee en het aantal loslopende kinderen viel gelukkig eveneens nog binnen de aanvaardbare perken. Daar de hangsenioren het ook massaal lieten afweten kon mijn pepperspray veilig in mijn broekzak blijven. Kai-mook was ondertussen al aardig gegroeid, maar zijn eerste woordjes bleven helaas nog achterwege. De wachtrij viel gelukkig nog mee ondanks de schrikbeelden van lange rijen de laatste weken. Ik was echter even in paniek dat twee walvissen uit het water waren ontsnapt en de kleine olifant kwamen opeten. Het bleken echter twee Antwerpse vrouwelijke zwaargewichten te zijn. Gelukkig zag ik het op tijd in want ik was reeds naarstig op zoek naar een tuinslang om ze nat te spuiten om uitdroging te voorkomen. Mijn dierenliefde kent immers geen grenzen. Wa

Het is zomer en de alzheimer viert weer hoogtij bij de nationale staatszender. Ik zou willen zeggen 'de banden van FC De Kampioenen worden weer bovengehaald´, maar volgens mij blijven die gewoon in de recorders zitten. Waarom pikken de kijkers dit uberhaupt nog? Waar zijn de vakbonden als het om echt staatsbelang gaat verdomme!Ik viel gisteren bijna van mijn stoel toen ik zag dat ze ook Katarakt nog eens gaan herhalen. Waarom herhalen ze de lotto nooit eens? Gelukkig zijn er ook nieuwe programma's zoals Villa Vanthilt, alhoewel ik het weer een zoveelste afkooksel vond van het gemiddelde praatprogramma. De opnameruimte op het Sint-Pietersplein te Gent is trouwens ook zeer klein en dat merk je ook. De camera plakt als het ware tegen het gezicht van Marcel Vanthilt en enkele minuten voor bedtijd is dat geen aangename gedachte. Is het creatieve talent dan zo beperkt in Vlaanderen? Waar zit onze Vlaamse Suzan Boyle die voor een televisiehype kan zorgen?

Waar is de tijd dat Michel Follet nog Jabbedabbedoe presenteerde op Radio Donna? Inderdaad lang geleden. Het is ook al een tijdje geleden dat de eerste Sinksenfoor startte in Antwerpen. Reden genoeg voor Michel Follet - kermisfreak in hart en nieren - om er een heus boek over neer te pennen met als ronkende titel De Sinksenfoor: een tapijt vol beweging. Maandag was ik op de Sinksenfoor en toegegeven, het is een sympathieke man die Michel Follet. Hij is niet verlegen om een grapje of complimentje. Speciaal voor de verkoop van zijn boek over de sinksenfoor is er een heus kermis-hokje in elkaar getimmerd van waaruit hij een goed uitzicht heeft op de kermistroepen. Het was maandag trouwens een enorme drukke bedoening op gedempte zuiderdokken. Een groot zwembad installeren op de sinksenfoor van 2010, dat zou nog eens een topattractie zijn!

Preuts Vlaanderen zal ik gerust stellen en porno minnend Vlaanderen zal ik vermoedelijk teleurstellen: De titel heeft geenszins betrekking op het befaamde mannelijk lid. Door het koude weer zou ik er immers kort over kunnen zijn. De titel heeft eerder betrekking op de serie Third Rock From the Sun. Met de website I Love Dick worden de DVD boxen gepromoot in Nederland en Vlaanderen. De slogan staat ook op de kop van alle dvd's. Dat is best wel een beetje vervelend als je de kassa passeert en heel de rij achter jou in het groot ziet staan op je aankoop I love Dick. De serie is al een aantal jaren voorbij, maar behoort tot één van de origineelste en grappigste uit mijn jeugdjaren. De serie uit de jaren negentig gaat over een aantal aliens die in menselijke gedaante de wereld en de bijhorende mens op een antropologische manier wil benaderen. Of ze echt slimmer geworden zijn van de destructieve mensheid is maar de vraag. Blijkbaar willen ze op één ook de aardse kennis delen met buite