De derde uitzending van “The Virtual Revolution” was voor mij als database marketeer wellicht de meest interessante aflevering uit deze vierdelige BBC-reeks. In ‘The cost of free’ kwam – net zoals in de vorige afleveringen (zie blogartikel 1 & 2) – een nieuwe paradox bovendrijven. Hoe meer je een gratis internetoceaan creëert op het internet, des te meer consumenten zullen verdrinken door de onzichtbare kapitalistische ijsbergen.
Op 10 april 1912 verliet de Titanic de haven van South Hampton. Het was in die tijd het grootste schip en zogezegd onzinkbaar. Ondertussen zouden we moeten weten waartoe dergelijke grootschalige projecten zonder permanente waakzaamheid en nederigheid leiden. Zijn we ons als consument wel bewust van de onzichtbare ijsbergen? We zoeken gratis nieuws op, connecteren gratis a volonté met Britney Spears, volgen gratis de laatste tweets van Vincent van Quickenborne en lanceren zoekoprachten op Google zonder dat we het voelen in onze portemonnee, etc. Als consument voel je je king of the World. Wat is er trouwens in hemelsnaam mis met gratis? Twee uitspraken tijdens de uitzending vatten het antwoord op deze vraag mijns inziens goed samen. Douglas Rushkoff, auteur van Life Inc. formuleert het kort en bondig:”The product online is not the content, the product online is you” en Lt Col Greg Conti vervolgt met : “We are disclosing an unprecedented amount of information about ourselves to third parties and that really makes me very very concerned (…) you can’t put the genie in the bottle once it’s out there”. Kortom, wij zijn onbewust een handelswaar geworden doordat we als compensatie voor gratis content onze data afgeven, die voor marketeers een schatkamer aan informatie bevat. In 2007 gaf prof. Hendrik Speck trouwens een uiteenzetting over social network Analysis. Enkele slides bevatten een mooi overzicht van de data die consumenten allemaal achterlaten om hun informatiehonger te stillen.
Met de verworven data kunnen marketeers aan behavorial targetting doen. Dat kan gaan van vrij onschuldig tot en met een diepe aantasting van de privacy. Zo zullen er maar weinig mensen bezwaar hebben tegen het feit dat een website via een cookie onthoudt dat u graag een website in het Nederlands leest. Het gaat al iets verder als uw vrienden op Facebook of Ebay lezen welke pikante DVD’s u gisteren hebt gekocht. Beacon was een voorbeeld van dergelijke praktijken dat uiteindelijk werd afgevoerd wegens een aantasting van de privacy. In de reportage was het AOL search data scandal een mooi voorbeeld van een ultiem doomscenario voor onze privcay. In augustus 2006 werd een file gelekt met alle zoekopdrachten van de afgelopen 3 maanden op AOL. Ondanks het feit dat de data gecodeerd waren met een anonieme ID-nummer, slaagde de New-york times er toch in om een gezicht te plakken op sommige ID’s.
In de reportage werd naast het privacy-issue nog een ander probleem blootgelegd. Door de verzamelde data worden consumenten voorspelbare wezens of we maken er als marketeers alleszins voorspelbare wezens van. Marketeers schotelen hetzelfde genre dvd’s, reizen of boeken voor omdat data heeft uitgewezen dat we dit in het verleden nu eenmaal graag kochten. De statistische kans op een nieuwe aankoop is dan het grootst. Een nadeel is dat we op die manier geen nieuwe dingen leren ontdekken. Serendipity – wat een mooi woord trouwens – wordt de mond gesnoerd . We mogen als consument niet ongevraagd het schip verlaten om het avontuur te ontdekken.
Moeten we nu als consument paranoïde worden? Moeten we marketeers zonder verdoving aan de schandpaal nagelen? Absoluut niet! De moderne technologie en bijhorende data moeten ten dienste staan van de consument. Het grote gevaar zit hem echter niet in het feit wat er vandaag met onze data gebeurt, maar eerder wat er in de toekomst met deze data kan én zal gebeuren. Het is te gemakkelijk om alle verantwoordelijkheid daarbij in de schoenen te schuiven van marketeers. Voor een groot deel moeten er natuurlijk wetten en deontologische codes zijn. Het grote gevaar komt echter van de consumenten zelf die hun data actief verspreiden door het invullen van webformulieren in de hoop dat er gratis snoep uit de automaat valt. Consumenten moeten waakzaam zijn en blijven. Enkel het topje van de ijsberg is gratis en zichtbaar. Geloven dat er absoluut niks mis kan gaan is voor 1500 consumenten 100 jaar geleden ook anders uitgedraaid.
Op 10 april 1912 verliet de Titanic de haven van South Hampton. Het was in die tijd het grootste schip en zogezegd onzinkbaar. Ondertussen zouden we moeten weten waartoe dergelijke grootschalige projecten zonder permanente waakzaamheid en nederigheid leiden. Zijn we ons als consument wel bewust van de onzichtbare ijsbergen? We zoeken gratis nieuws op, connecteren gratis a volonté met Britney Spears, volgen gratis de laatste tweets van Vincent van Quickenborne en lanceren zoekoprachten op Google zonder dat we het voelen in onze portemonnee, etc. Als consument voel je je king of the World. Wat is er trouwens in hemelsnaam mis met gratis? Twee uitspraken tijdens de uitzending vatten het antwoord op deze vraag mijns inziens goed samen. Douglas Rushkoff, auteur van Life Inc. formuleert het kort en bondig:”The product online is not the content, the product online is you” en Lt Col Greg Conti vervolgt met : “We are disclosing an unprecedented amount of information about ourselves to third parties and that really makes me very very concerned (…) you can’t put the genie in the bottle once it’s out there”. Kortom, wij zijn onbewust een handelswaar geworden doordat we als compensatie voor gratis content onze data afgeven, die voor marketeers een schatkamer aan informatie bevat. In 2007 gaf prof. Hendrik Speck trouwens een uiteenzetting over social network Analysis. Enkele slides bevatten een mooi overzicht van de data die consumenten allemaal achterlaten om hun informatiehonger te stillen.
Met de verworven data kunnen marketeers aan behavorial targetting doen. Dat kan gaan van vrij onschuldig tot en met een diepe aantasting van de privacy. Zo zullen er maar weinig mensen bezwaar hebben tegen het feit dat een website via een cookie onthoudt dat u graag een website in het Nederlands leest. Het gaat al iets verder als uw vrienden op Facebook of Ebay lezen welke pikante DVD’s u gisteren hebt gekocht. Beacon was een voorbeeld van dergelijke praktijken dat uiteindelijk werd afgevoerd wegens een aantasting van de privacy. In de reportage was het AOL search data scandal een mooi voorbeeld van een ultiem doomscenario voor onze privcay. In augustus 2006 werd een file gelekt met alle zoekopdrachten van de afgelopen 3 maanden op AOL. Ondanks het feit dat de data gecodeerd waren met een anonieme ID-nummer, slaagde de New-york times er toch in om een gezicht te plakken op sommige ID’s.
In de reportage werd naast het privacy-issue nog een ander probleem blootgelegd. Door de verzamelde data worden consumenten voorspelbare wezens of we maken er als marketeers alleszins voorspelbare wezens van. Marketeers schotelen hetzelfde genre dvd’s, reizen of boeken voor omdat data heeft uitgewezen dat we dit in het verleden nu eenmaal graag kochten. De statistische kans op een nieuwe aankoop is dan het grootst. Een nadeel is dat we op die manier geen nieuwe dingen leren ontdekken. Serendipity – wat een mooi woord trouwens – wordt de mond gesnoerd . We mogen als consument niet ongevraagd het schip verlaten om het avontuur te ontdekken.
Moeten we nu als consument paranoïde worden? Moeten we marketeers zonder verdoving aan de schandpaal nagelen? Absoluut niet! De moderne technologie en bijhorende data moeten ten dienste staan van de consument. Het grote gevaar zit hem echter niet in het feit wat er vandaag met onze data gebeurt, maar eerder wat er in de toekomst met deze data kan én zal gebeuren. Het is te gemakkelijk om alle verantwoordelijkheid daarbij in de schoenen te schuiven van marketeers. Voor een groot deel moeten er natuurlijk wetten en deontologische codes zijn. Het grote gevaar komt echter van de consumenten zelf die hun data actief verspreiden door het invullen van webformulieren in de hoop dat er gratis snoep uit de automaat valt. Consumenten moeten waakzaam zijn en blijven. Enkel het topje van de ijsberg is gratis en zichtbaar. Geloven dat er absoluut niks mis kan gaan is voor 1500 consumenten 100 jaar geleden ook anders uitgedraaid.
Reacties
Een reactie posten