Ik heb me al meermaals de vraag gesteld waarom zoiets kostbaar als een menselijk leven zo fragiel in elkaar zit geknutseld. Afgelopen week mocht ik dit aan de lijve ondervinden. Een simpele bukbeweging en plotseling leek het alsof er Guantanamo Bay gewijs duizend volt door mijn kathedraal van een lijf werd geperst. Het enige wat ik na een paar seconden nog voelde waren de resten van een nasmeulend boskapelletje. Mijn rug gloeide al een kachel en het bouwwerk plooien werd onmogelijk. Aangezien mijn huisdokter op dat moment vermoedelijk nog aan het nagenieten was van haar paaseieren moest ik mij tevreden stellen met de huisarts van wacht: Dokter Paf. De man noemt natuurlijk niet zo, maar hoe noem je anders een arts die in zijn praktijk 3 pakjes sigaretten op zijn bureau heeft liggen en voortdurend sigaretten zit te roken terwijl hij een briefje klungelig uit zijn pen perst. Ik vond het ongehoord en liefst van al had in een brandende sigaret suppositoir gewijs in zijn achterste geperst. Helaas kon ik mij moeilijk bukken door mijn rug.
Ach wat is het allemaal toch relatief. Toen ik afgelopen dinsdag naar een reportage zat te kijken op Koppen naar aanleiding van de ramp in Tsjernobyl dan kon ik alleen maar vaststellen dat alles erger kan. Duizenden kinderen sterven immers jaarlijks nog in het getroffen gebied omwille van de straling. Een onzichtbaar spook dat misschien nog honderden jaren zal rondzweven. Kinderen zonder handen, tumoren die als paddestoelen op het lichaam groeien, kinderen wiens glimlach en toekomst werd gestolen. Ik werd er stil van. Vele kinderen konden niet geholpen worden wegens het gebrek aan financiële middelen. Ik mocht en kon daarentegen voor 30 euro gaan shoppen om het tijdelijk lijden zo aangenaam mogelijk te laten verlopen: een cocktail van huisbereide Dafalgan en Meloxicam, afgewerkt met verse Myolastan op een bedje van Voltapatch! Het enige wat ontbrak was een opblaasbaar verpleegstertje om het allemaal deskundig toe te dienen. De gedachte maakte me nederig en kwaad. Het deed me in mijn schulp kruipen van schaamte.
Ach wat is het allemaal toch relatief. Toen ik afgelopen dinsdag naar een reportage zat te kijken op Koppen naar aanleiding van de ramp in Tsjernobyl dan kon ik alleen maar vaststellen dat alles erger kan. Duizenden kinderen sterven immers jaarlijks nog in het getroffen gebied omwille van de straling. Een onzichtbaar spook dat misschien nog honderden jaren zal rondzweven. Kinderen zonder handen, tumoren die als paddestoelen op het lichaam groeien, kinderen wiens glimlach en toekomst werd gestolen. Ik werd er stil van. Vele kinderen konden niet geholpen worden wegens het gebrek aan financiële middelen. Ik mocht en kon daarentegen voor 30 euro gaan shoppen om het tijdelijk lijden zo aangenaam mogelijk te laten verlopen: een cocktail van huisbereide Dafalgan en Meloxicam, afgewerkt met verse Myolastan op een bedje van Voltapatch! Het enige wat ontbrak was een opblaasbaar verpleegstertje om het allemaal deskundig toe te dienen. De gedachte maakte me nederig en kwaad. Het deed me in mijn schulp kruipen van schaamte.
Dokter Paf. OK dat je 't roken niet kan laten maar toch niet bij je patient? Dat kan & mag gewoon niet.
BeantwoordenVerwijderenjhmbs
Nee dat zou inderdaad niet mogen! Maar toch zullen velen in Klein-Sinaai (Stekene) weten wie ik bedoel. Nooit verstaan dat nog niemand naar de orde der geneesheren is gestapt. Nu ja, het is mijn vaste huisdokter alvast niet en hij zal het ook nooit worden.
BeantwoordenVerwijderenBen onlangs ook bij die vent op consultatie geweest. Nauwelijks een anamnese,helemaal geen klinisch onderzoek.
BeantwoordenVerwijderenResultaat: misdiagnose en foutieve behandeling, waardoor een banaal probleempje zonder veel erg uitgroeide tot een moeilijk te behandelen infectie met tenminste 10 dagen werkverlet...
De man rookt in zijn kabinet dus als een schoorsteen, doet zijn werk niet zoals het hoort en -het kwalijkste vind ik- laat zich indiscreet uit over andere patiënten.
Ik wil niets meer met die vent te maken hebben.