Yudaiaans Nieuwsblad

Het is een jaarlijkse traditie geworden: het Netlash-bSeen Online Trendrapport 2012.Internet-specialisten, 39 in totaal, vertellen wat zij als belangrijkste trends voor volgend jaar zien. Het resultaat is een patchwork van meningen. Ondergetekende liet zijn verbeeling ook aan het werk in het rapport, maar kan niet aansprakelijk worden gesteld als de voorspellingen niet uitkomen! download .

Ieder jaar voltrekt zich op menig communicatie-afdeling hetzelfde ritueel. Medewerkers huppelen als Stonehenge-druïden rond hun pc in de hoop dat een creatief idee uit hun pc zou opstijgen. In heel veel gevallen is het ritueel even nuttig als het zoeken naar de F13-toets op hun klavier. Geen idee hoe ze er in slagen maar het resultaat van hun (digitale) kerstkaart is vaak zo lelijk dat je hoopt bij ontvangst dat Kerstmis en Nieuwjaar het volgende jaar worden afgeschaft. Gelukkig zijn er sommige bedrijven die iets creatiefs uit hun klavier rammelen. Ik moet eerlijk bekkennen dat de kerstkaarten die wij vroeger verzonden bij Vlerick Leuven Gent Management School ook niet steeds door Maria en Jozef vanuit hun stal op handgeklap werden onthaald, maar daar is gelukkig verandering in gekomen. Het resultaat van onze huidige kerstkaartvideo  is nog niet 100% perfect maar ik ben ervan overtuig dat de trend naar meer creativiteit in 2012 duidelijk gezet is. Het was alvast heel leuk om te maken e

Wat zijn de drie ergste ongemakken waar u vaak mee geconfronteerd wordt. Voor mij is dat op de derde plaats in de wagen zitten en hard moeten niezen. Om de één of andere reden snok ik dan steeds aan mijn stuur wat mijn medeweggebruikers steevast belonen met een welgemikte middelvinger. Op de tweede plaats staat op de trein wachten in de vrieskoude en een vertraging van minstens twintig minuten voorgeschoteld krijgen. Op de eerste plaats staat krampen hebben in de file en nergens weg kunnen. Er lijkt dan stoom uit je oren te komen en je buik voelt aan als een gummiboot die langzaam wordt opgeblazen. De opluchting die je dan voelt als je een toiletpot bereikt evenaart volgens mij het verdienen van de nobelprijs. Helaas is dit gevoel niet voor iedereen weggelegd. Het is dan ook een terechte beslissing van het Rode Kruis en Studio Brussel om dit jaar met Music For Life aandacht te besteden aan het gebrek aan toiletten en de gevolgen van diarree in bepaalde landen. Het leuke aan de geldin

Wie dacht dat marketeers geen hart hebben is er aan voor de moeite. Gisteren werd op de Karel de Grote-Hogeschool immers het event 'Big Brains for Life' georganiseerd waarvan het inschrijvingsgeld (i.e. 250 euro) integraal naar Music for Life ging. Op dze training rond de digitale realiteit kwamen onder andere volgende sprekers opdraven: Clo Willaerts (Sanoma), Bart De Waele (Netlash), Steven Verbruggen (VVL BBDO, Elias Veris (InSites Consulting)en Jo Caudron (Dear Media). Op DMUpdate heb ik mijn 10 gedachtesprongen neergepend.

Aangezien het algemeen rookverbod  in België  dit jaar in voege trad, moest de mensheid op zoek naar een nieuwe hobby, bij voorkeur eentje dat even schadelijk was voor gezondheid en economie. In België hebben de we de mosterd gehaald bij onze vrienden uit het verre oosten. Het wordt Moslims immers bij de geboorte met de theelepel ingegeven dat roken en alcohol des duivels oorkussen is. Ze hebben er dit jaar dan ook een nieuwe hobby uitgevonden om de tijd op een nuttige en educatieve manier te doden: betogen en manifesteren. Time Magazine heeft dit innovatief tijdverdrijf zelfs op hun cover gezet als eerbeton. En ja, als het regent in Tripoli en Caïro, dan druppelt het in Brussel. De eerste signalen van deze nieuwe hobby werden afgelopen dagen waargenomen in Brussel waar Congolozen op straat kwamen om te betogen . Het werd een gezellige winter BBQ waarbij gebrek aan een mobiele BBQ-set hier en daar wagens werden gehanteerd. Innovatie van het hoogste niveau als je het mij vraagt. Ook on

Ik heb het al vaker gedacht dat God de Vader de mens schiep vanuit zijn luie hemelbed met zijn witte sportkousen aan. Hij moet hoogstwaarschijnlijk in het aangename gezelschap hebben vertoefd van zijn favoriete engeltjes Bloody Mary en Jack Daniels. Hoe slaag je er anders in om een product te scheppen dat vaak – en u hoeft zich heus niet persoonlijk geviseerd te voelen – met haken en ogen aan elkaar is geplakt. Ik doel daarbij heus niet op het uiterlijk, maar doorgaans op de innerlijke mens. Indien de intentie van de mensen zich als een doorschijnende visbokaal zou gedragen, we zouden al een stapje dichter zijn. De intenties zouden duidelijker en sneller aan de oppervlakte komen drijven. Helaas is de mens eerder een brandkast waarbij de ander de enige is die de cijfercombinatie kent. Deze brandkast ligt volgestapeld met gedragspatronen waar de mens niet altijd fier op mag zijn. Eentje die zich mijns inziens in 2011 sterk manifesteerde was de hypocrisie of anders geformuleerd: “Ik zie

Iedere jongen of een meisje heeft wel een idool waar hij of zij naar op kijkt. In mijn tijd - wat klink ik als een oude zak - waren dat 'The A-Team', 'Mission Impossible' en 'MacGyver', waarvan in 2013 naar verluidt een nieuwe speelfilm zal uitkomen. Onder het motto "Alles komt terug" kan ik Urbanus aan dit lijstje toevoegen. Hij was de komiek die via zijn films, sketches en strips mijn lachspieren met een paar centimeter terminaal heeft uitgerokken. Wie was ik om nee te zeggen tegen zijn optreden in het Sportpaleis? Urbanus maakte zijn opwachting op het podium met zijn bekende wortelhoed en een oranje kostuum met stippen. Het recept dat hij vervolgens voorschotelde was muziek afgewisseld met korte sketches en daar wrong voor mij wel het schoentje. Er ontbrak een echte rode draad door al zijn sketches en het leek bovendien of hij tien grappen moest vertellen om de zaal hoogstens drie keer echt aan het lachen te krijgen. Zijn ROL (Return on Laugh) was

Ik heb me al vaak afgevraagd of mijn lichaamsdelen jaloers zouden zijn op elkaar. Steken ze stiekem hun middelvinger op als ik het niet zie of halen ze hun neus op voor elkaars werk. Ik kan me inbeelden dat de navel en appendix toch al vaak gepest zijn geweest. Wat voor nut hebben die twee überhaupt? Ook mijn kroonjuwelen hebben eigenlijk geen benijdenswaardig bestaan. 's Morgens worden ze in een donkere stoffen kelder gestoken en mogen ze slechts een paar keer per dag naar buiten om een frisse neus op te halen. Nu ja, frisse neus? Kun je boven een urinoir hangen fris noemen? Een echt partylife kun je zoiets niet noemen. Ja, ik hoor het u al denken. Soms mogen ze toch de feestneus uithangen. Hebt u al eens met een plastic zak over uw hoofd een marathon gelopen. Ik denk het niet! Vandaar een warm pleidooi om de kroonjuwelen het stoffen paleis te gunnen dat ze verdienen. De zoektocht is niet zo eenvoudig. Ik heb al meerdere bouwmeesters de rug toegekeerd: Dim, Tommy, H&M, etc.

Ik dacht persoonlijk dat de moestuin met rare kwieten na programma’s als Man bijt Hond, Afrit 9 en Temptation Island volledig waren leeggeplukt, maar het kan blijkbaar steeds erger. Het Nederlandse format Oh oh Cherso bewees dit al vorig jaar bij onze noorderburen en zal dit volgend jaar met een Vlaamse versie wellicht ook hier nogmaals bewijzen. Jongemannen met hersenen zo groot als erwten en jongedames die geoogst werden in een barbiewinkel, lopen doelloos over het scherm te paraderen. Ondertussen kunnen de reality-tv liefhebbers hun honger stillen met Superfans. Een programma waarin mensen zonder schaamte Willy Sommers, Garry Haggar (of is het Harry Gagger) en consoorten aanbidden als halfgoden. In de middeleeuwen zou je voor minder op de brandstapel zijn beland. [lees mijn artikel verder op De Tijd ].