Yudaiaans Nieuwsblad

Zweetpareltjes dansten de Macarena op mijn voorhoofd. Een wankel statief, filmen in een zaal met neon-verlichting, de geluidsmicrofoon die niet goed bevestigd was, een verkeerde camera-opstelling. Begin februari 2013, had ik mezelf voor de eerste keer, enkel gewapend met een camera, voor de leeuwen gegooid tijdens het filmen van een event. Ik ben die avond een beetje gestorven. Sindsdien heeft mijn kennis over videomarketing alleen maar nieuwe zuurstof gekregen. ► lees verder op DMUpdate-blog .

De Elio Hobbit en de Schat van Smaggie from Matthieu van den Bogaert

Afgelopen weekend vond in Antwerpen het culinaire – Sla eens wat geld uit de bezoekers hun zakken – beurs “Antwerpen Proeft” plaats. De geldmachine werd reeds geactiveerd aan de ingang waar een vriendelijk bordje ons verzocht om een symbolische (lees verplichte) bijdrage te leveren van 5 euro. Op zich is dat absoluut geen onoverkomelijk gegeven, maar het klonk zo belachelijk. Misschien kan de belastingsdienst op de envelopen ook “symbolische belastingen” drukken, dat zal ons allemaal vrolijker maken. Enfin, brave sullen dat we zijn hebben we zonder rebellie 10 euro neergeteld aangezien het culinaire orgasme ons met opengespreide benen stond op te wachten. Eenmaal binnen konden we ons als varkens te goed doen aan de culinaire parels, niet? Vermoedelijk wel indien we een dikke portefeuille bij hadden. Aan ieder kraampje moest er immers betaald worden. Op zich niks verkeerd mee want ik had reeds enkele walvisvrouwtjes gespot die anders met heel de oogst zouden zijn gaan lopen, maar d

Het concept van het programma 'Wat Als' had best uit mijn pen kunnen komen. Ik stel me deze vraag immers al sinds mijn geboorte. Wat als die ene zaadcel niet met die ene eicel had gesmost, wat als ik geen Nederlandse Belg maar een Chinese Nigeriaan was en wat als ik geen marketeer was, maar een nobel beroep uitoefende. Deze laatste vraag stelde ik mezelf afgelopen weekend ook toen ik met Thomas door de straten van Brugge kuierde. Zou ik in de Middeleeuwen een hoefsmid zijn geweest, of eerder een leerlooier, een hofnar of een herbergier. Als ik herbergier was geweest in de bed & breakfast Huis´T Schaep - de plaats waar we onze oogleden hebben te slapen gelegd - dan zou ik alvast geen bezwaar hebben. Huis ´T Schaep heeft immers alles in huis om uw hersencellen in een tijdelijke teletijdsmachine te laten stappen. Wij mochten overnachten in de Renoir-kamer die voorzien was van een schouw waar enkel Stevie Wonder of een blinde mol zou kunnen naast kijken. Ik moet toegeven da

“My kingdom for a horse,” moet Richard III als laatste woorden hebben uitgezucht op het slagveld. In mijn geval zou het eerder een blanke slavin zijn in ruil voor mijn Yudaiaans koninkrijk. In mijn mentale schatkamer blijven immers zoveel ideeën en plannen onaangeroerd wegens tijdsgebrek. Een blanke slavin zou een deel van dit tijdsgebrek kunnen compenseren. Koken, stofzuigen of mijn wagen een goede beurt geven. Het zijn maar enkele voorbeelden die al een flinke slok op de borrel zouden schelen. De kans is echter groot dat Lincoln vanuit zijn graf zou herrijzen om mij een paar zombiaanse motten om mijn oren zou geven met zijn hoge hoed. De armse stakkerd had tijdens zijn ambtstermijn van de afschaffing van de slavenarbeid een punt gemaakt en met succes. Zoveel jaar na datum vond Steven Spielberg de heldendaad van Lincoln belangrijk genoeg om er een film van maar liefst 2,5 uur aan te wijden. Afgelopen weekend ben ik naar het epos gaan kijken dat genomineerd is voor 12 oscars. Laat i

Gisteren was het blijkbaar de internationale 'Hug a Gay Day'. De dag waarop iedereen eens stevig en ongegeneerd een homo of lesbienne naar keuze mocht pakken. Nu, buiten de  twee autobestuurders die in elkaars gat zaten op de ring van Antwerpen en mij daardoor één uur file bezorgden heb ik er eigenlijk weinig van gemerkt. Ze zijn ook zo moeilijk te herkennen, die homo's en lesbiennes. Er zou zoals in de Sims een roze diamant boven hun hoofd moeten zweven zodat je het heterogene kaf van het homoseksuele koren zou kunnen scheiden. Dat zou ook voor de holebi's een handig hulpmiddel zijn. Als je weet dat slechts één op de tien mensen het holebiseksuele gen in zijn DNA heeft dan besef je gewoon dat de zoektocht naar een partner  even moeilijk is als het zoeken naar een roze naald in een roze hooiberg. Er zijn doorheen de geschiedenis al heel wat rituelen uitgevonden om elkaar op enkele meters te herkennen. Het verhoogde stemmetje, de fladderende handjes die een propel