Yudaiaans Nieuwsblad

Waar is de tijd van Daens toen we nog allemaal als brave werkezeltjes naar de fabriek gingen om ons droog brood op de plank te verdienen. Bovendien ging dit vaak gepaard met de nodige risico's. Zo waren de weefgetouwen ware moordmachines die geen genade kenden. Kinderen kwamen nog maar net uit de bloemkool gerold en moesten onmiddellijk voor dag en dauw mee voor een appel en een ei. Ik denk dat we vandaag de dag zeker en vast niet mogen klagen. De verhouding vrije tijd versus arbeidstijd heeft nog nooit zo in schril contrast gestaan met deze vroegere periodes van weleer. De vraag is echter of we deze vrije tijd ook nuttig invullen? De linkerhand van de jeugd lijkt meer en meer vergroeid met hun gsm terwijl de rechterhand één is geworden met de afstandsbediening. De ogen lijken vastgeplakt aan een computerscherm terwijl het achterwerk een ware romance beleeft met de zetel. De benen en enkels mogen af en toe gestrekt worden om het Wii-bord te testen. De trommelvliezen worden ondertus

Binnenkort is het zover. Ik blijf als enige mannelijke medewerker over op een marketingafdeling vol met vrouwen. Mijn enige mannelijke collega heeft beslist om zijn geluk te beproeven bij een winkelketen die pretendeert steeds de goedkoopste te zijn. Ik ben echt benieuwd hoe hij zijn dagelijkse ritten naar Halle gaat ervaren. Elke dag uren in de file staan lijkt me even boeiend als een cursus kantklossen. Op het openbaar vervoer rekenen kan je vandaag de dag evenmin. De treinstaking van vandaag onderstreept nogmaals deze understatement. Het probleem voor mij is echter: hoe ga ik overleven met 7 vrouwen. Een plaatsvervanger is nog niet aangesteld en dit kan nog even op zich laten wachten. Ik voel me dan ook een beetje zoals Robinson Crusoe. Om het hoofd boven water te houden op dit eiland der oestrogenen ben ik me volledig aan het verdiepen in de psyche van de vrouw. De vraag is echter hoe moet ik te werk gaan. Moet ik bellen om raad naar de astroline op VTM waar één of andere afgedan

Ze hadden gisteren in Brussel geluk dat er geen ophokplicht was voor gevogelte. Er liepen tijdens de Brusselse gaypride immers weer heel wat stoetgangers mee met roze pluimen in hun kont. Sommigen liepen dan weer met leren pakjes te flanneren. Anderen bleken een acute allergie te vertonen aan kledij en konden enkel overleven middels een string. Toegegeven, het percentage loslopende en aan palen bengelende roze partygangers is gedaald tegenover voogaande edities. Zoiets kunnen we alleen maar toejuichen. Ook het feit dat verenigingen zoals de Chiro en de jeugdafdeling van het Rode Kruis zichtbaar aanwezig waren verdient een figuurlijke pluim. De hamvraag is echter wat de relevantie nog is van een dergelijke bonte stoet. De meeste strijdpunten zijn immers verwezenlijkt: huwelijk, adoptie, etc. Het lijkt me nuttiger dat ze dagen zoals de vrouwendag, gaypride, anti-discriminatiedag, ... bundelen in een grensoverschrijdende happening. Een nationale feestdag voor de diversiteit. Ik pleit trou

Een tijdje geleden vroeg iemand me om mee te doen aan een blogestafette. Ik dacht eerst dat hij een aantal Amsterdamse paddo's achter de kiezen had, maar al spoedig liet ik me overhalen om het spel mee te spelen. De tekst moest wel gaan over het het onderwerp durf. Het viel me daarbij direct te binnen dat de meeste zaken in de natuur in paren voorkomen. Enerzijds heb je de complementaire paren die samen een synergie veroorzaken. Ik denk hierbij aan de twee ogen die een dieptezicht creëren of de tegenpolen van een magneet die een aantrekkingsveld tot stand brengen. Anderzijds heb je de paren die zich gedragen als water en vuur. Een mooi voorbeeld hierbij zijn de menselijke oerinstincten durf en angst. Als deze twee emoties een huwelijk zouden aangaan zou er een stilstand ontstaan. Geen vooruitgang zonder durf, geen achteruitgang zonder angst. Het zijn ook twee gevoelens waarmee ik -zoals zoveel mensen- al vaak te maken heb gehad. Ik ben blij dat ik niet kamp met echte traditionele

Het komt niet vaak voor dat ik een boek ter hand neem. Enerzijds omdat de meeste auteurs in mijn ogen saai schrijven en gebrek aan inspiratie vertonen. Ik doel dan voornamelijk op de auteurs die je als prille student in het middelbaar door je strot krijgt geramd. Ze hebben mij met een waar lezerstrauma opgezadeld. Anderzijds omdat een film bekijken doorgaans sneller gaat. Beschouw het als een vorm van McDonaldisering van mijn hersencellen. Ik wil een snelle hap, slikken en klaar zijn voor een nieuw brokje sensatie. Voor het boek '100 Geluksversnellers', dat mijn vader - net terug van Brazilië- deze ochtend onder mijn neus schoof, wou ik een uitzondering maken. De titel werkt dan ook als een rode lap op een bronstige stier. Wie wil er immers niet zijn geluk versnellen? Kort samengevat bestaat geluk uit een zevental pijlers, die als een synergetische ploeg op elkaar inwerken. Ten eerste is er het positief zelfbeeld dat je als een werkwoord moet beschouwen. Je moet het voortdure